Hij houdt een beduimelde foto in zijn hand. Op de foto, met rafelige randen en vervaagde kleuren, zie je een kleine jongen met een open blik en een prachtige glimlach. ‘Vroeger was ik dit,’ zegt de twaalfjarige Sekouba verdrietig. Het is nog maar twee jaar geleden dat de foto genomen is, maar inmiddels heeft zijn gezicht een hele andere aanblik.

Afgewezen

Het was een gewone ochtend toen Sekouba ontdekte dat er een klein bultje in zijn mond zat. Een bultje, niet groter dan een knoop. Als hij het aan zijn moeder M’mahawa laat zien, hoort hij dat hij zich geen zorgen hoeft te maken. ‘Misschien gaat het vanzelf wel weg,’ zegt ze. Maar de bult gaat niet weg. Het groeit in alarmerend tempo door tot een tumor ter grootte van een tennisbal.

Het begint langzaamaan op te vallen dat Sekouba er anders uitziet. Naarmate de tumor groeit, vragen steeds meer mensen nieuwsgierig: ‘Wat is dat in je mond?’ En nog voor hij antwoord kan geven, beginnen de vragenstellers hem al uit te lachen. Ze kijken hem minachtend na en wijzen anderen op zijn afwijkende uiterlijk. Sekouba’s broers schamen zich ervoor om met hem gezien te worden. Sekouba begint zich alleen te voelen. Elke dag wordt hij verdrietig wakker omdat hij weet dat hij die dag weer alleen zal zijn.

Niet meer naar school

Om te ontkomen aan al die mensen die hem nawijzen en uitlachen, gaat Sekouba niet meer naar school. Twee jaar lang wacht hij elke dag vol spanning tot zijn broers terugkomen uit school, zodat hij met hun boeken kan blijven leren. Elke huiswerkopdracht is een pijnlijke confrontatie met het feit dat hij de enige jongen is die niet naar school gaat.

Operatie onbereikbaar

Sekouba’s moeder M’Mahawa kan het verdriet van haar zoon niet langer aanzien. Ze gaat op zoek naar een manier om hulp voor hem te krijgen. Als ze in contact komt met een chirurg, krijgt ze nieuwe hoop: misschien kan hij Sekouba wel helpen! M’Mahawa staat al op het punt om haar land te verkopen zodat ze een operatie voor Sekouba kan betalen, als de chirurg haar vertelt dat hij Sekouba toch niet kan opereren omdat hij de benodigde uitrusting niet heeft. Alle hoop die M’Mahawa heeft opgebouwd wordt in een keer de grond ingeslagen. Wat kan ze nu nog doen om haar lieve jongen te helpen?

Drie dagen reizen

Een tijd lang weet M’Mahawa niet wat ze moet doen om Sekouba te helpen. Tot de dag dat ze hoort dat er een ziekenhuisschip naar hun land komt! Drie dagen lang reizen Sekouba en zijn moeder naar de plaats waar de Africa Mercy is aangemeerd, op zoek naar hulp voor zijn schrijnende situatie. Terwijl Sekouba op de kade zit te wachten, lichten zijn ogen al op en glimlacht hij uitbundig, ondanks de tumor die hem hierin hindert. Het schip geeft hem hoop, hoop op de vervulling van zijn grote wens: weer naar school kunnen!

Eindeloze vreugde

Aan boord van de Africa Mercy hoort Sekouba dat hij geopereerd kan worden. Wat een enorme blijdschap voor hemzelf en zijn moeder. Al snel wordt hij geholpen. De tumor in zijn wang wordt verwijderd, en hij heeft nog enkele weken afspraken op het schip om zijn herstel te waarborgen. De aanblik van Sekouba’s genezende gezicht, zonder bult en met een stralende glimlach, geeft zijn moeder eindeloze vreugde. ‘Elke keer als ik bid, dank ik God voor dit schip,’ zegt M’mahawa. ‘Ik weet niet hoe dit afgelopen zou zijn zonder de hulp van Mercy Ships.’

Met een stralende glimlach naar school

Een maand na zijn operatie is Sekouba klaar om de reis naar huis weer te maken. De paar weken aan boord van de Africa Mercy hebben zijn leven volledig veranderd. Met een stralende glimlach gaat hij weer terug naar school. Nu de tumor weg is en zijn gezicht genezen, is Sekouba’s beduimelde, maar kostbare foto veranderd van een terugblik op de tijd waarin alles nog goed was naar een gelukkige herinnering die hij altijd kan blijven koesteren.

> Doe een gift voor een kind als Sekouba