Fanta werkte meer dan 17 jaar in de medische sector in haar streek maar was zelf enorm bang voor een operatie . Ze had namelijk een tumor van 4.5 kg op haar rechterarm die dringend moest worden verwijderd. Maar 10 jaar lang verstopte ze de tumor onder enkele vernuftig gedrapeerde sjaaltjes. Uiteindelijk werd de tumor haar dan toch te zwaar.

Verpleegkundige

“Hoe kan ik van de mensen verwachten dat ze mij als verpleegkundige respecteren en niet bang zijn van een operatie, als ik zelf zo veel schrik heb om iets aan mijn eigen probleem te doen?” verzuchtte Fanta, die zo graag een verpleegkundige wil blijven.

Want toen ze nog een jong meisje was, zag Fanta in het lokale ziekenhuis verpleegsters in uniform de zieken en hulpelozen verzorgen. Wanneer ze die warme mensen zag, wist ze dat ze ook verpleegkundige wilde worden. Sindsdien werkte ze keihard om die droom waar te maken. Maar nu maakt haar tumor – ter grootte van een watermeloen – het haast onmogelijk om haar zuurverdiende uniform nog langer te kunnen dragen. Er moest iets gebeuren, want de tumor groeide meedogenloos. Maar Fanta’s angst om geopereerd te worden was te groot.

Fanta verklaart die schrik als volgt: “Mijn collega’s zeiden me dat ik waarschijnlijk zou sterven als ik probeerde het gezwel te laten verwijderen. Ik zag de operatie al voor mij, met allemaal bloed. Het gevoel dat ik geen controle zou hebben over mijn eigen lichaam vind ik zo akelig. Ik heb dat genoeg gezien bij patiënten die ik verzorgde, en dat lijkt me zo een vreemd gevoel, ik krijg er de rillingen van.”

Eerste hoop

Toen Fanta informatie hoorde over Mercy Ships, werden haar zorgen grotendeels verdreven, door de eerste hoop op genezing. Na de eerste screening voelde Fanta zich verrassend op haar gemak.

“De verpleegskundigen op de Africa Mercy waren zo medelevend en  liefdevol”, vertelt ze. “Ze bleven me geruststellen en verzekerden me dat alles meer dan goed zou komen … en iets in mij maakte dat ik hen volledig vertrouwde!”

Met de drie uur durende operatie van Fanta verdween er meer dan alleen haar tumor, ze kan nu opnieuw zelfverzekerd aan de slag en voelt zich een nieuwe vrouw.

“Ik kan nu mijn armen vrij opheffen en gebruiken. Ik zal me nu kunnen kleden zoals al de andere verpleegkundigen in mijn ziekenhuis. Mijn man kocht zelfs al nieuwe stoffen, waarvan ik nieuwe  jurken kan maken om te pronken met mijn armen! Maar nog het allerbelangrijkste van allemaal: ik kan nu terug in mijn uniform en aan de slag als verpleegkundige.”