Als videograaf is Eugene Ampadu altijd al een visueel persoon geweest. Tijdens zijn jeugd in Ghana had Eugene veel gehoord over Mercy Ships. Zijn vader speelde zelfs voor een lange tijd een rol in het Mercy Ships ‘Onboarding programma’ in heel Afrika, waar hij de nieuwe Afrikaanse bemanningsleden trainde en begeleidde. “Door de jaren heen kwam hij thuis met foto’s, brieven en briefjes van Mercy Ships. Zo kreeg ik verhalen mee van het leven in de gemeenschap aan boord en de hoop en genezing die Mercy Ships brengt”, vertelt Eugene.

Zulke ogen

Dat sprak hem aan en hij overwoog om zich aan te melden als vrijwilliger bij Mercy Ships. Het eerste wat hij deed was alle video’s bekijken die hij kon vinden. Eén van die filmpjes sprong er voor hem uit. Het ging over medisch directeur Dr. Gary Parker die een patiënt met een grote tumor onderzocht. “Ik weet niet precies waarom, maar de manier waarop hij naar hen keek, de manier waarop hij hen aanraakte, het was zo duidelijk”, zegt Eugene. “Je kon duidelijk zijn passie zien, zelfs aan de manier waarop hij met hen omging. Ik kon alleen maar denken: ‘Wow, ik wilde dat ik met zulke ogen kon kijken.'”

Toen Eugene meer video’s van vrijwilligers zoals Dr. Parker bekeek, werd het hem duidelijk dat Mercy Ships ook een deel van zijn toekomst zou zijn. ‘Ik zag hoe de levens van mensen werden veranderd en had ik zoiets van: ‘Dit ga ik doen’”, vertelt hij. Eugene was van plan om zijn master te halen in cinematografie. In plaats daarvan solliciteerde hij naar een tweejarige vrijwilligersfunctie in het communicatieteam van de Africa Mercy. Helaas sloeg kort daarna de COVID-19 pandemie toe. Eugene wachtte twee jaar en werkte als freelance videograaf in zijn thuisland Ghana. In februari 2022 kon Eugene eindelijk aan boord stappen van het schip in Senegal.

Veranderingen vastleggen

Wat Eugene doet op een normale werkdag? Hij stelt de camera op om een bemanningslid te interviewen, ontmoet patiënten op de kade, en volgt hen om hun operatie of herstel te filmen “Ik mag op de eerste rij zitten bij alle bijzondere momenten”, vat hij het samen.

Eugene begon zijn functie tijdens een van de meest belangrijke momenten in de geschiedenis van Mercy Ships: de eerste werkperiode terug in Afrika, na twee jaar afwezigheid. Hij herinnert zich de ontmoeting met de eerste patiënt die sinds COVID-19 aan boord kwam nog goed. Sokhna, een jonge vrouw van in de twintig die haar hele leven had geleefd met een gespleten lip. “Ze was erg verlegen”, vertelt hij. “Ze durfde zichzelf niet te uiten.”

Het viel Eugene op dat Sokhna direct na haar operatie was veranderd. “Ik heb haar vandaag ontmoet en ze ziet er zo goed uit. Ze is geweldig. En op dat moment realiseer je je gewoon dat alles het waard is en dat zal ook altijd zo blijven.” Eugene merkte de veranderingen bij Sokhna toen hij haar aan het filmen was tijdens een controleafspraak na haar operatie. Ze hield oogcontact. Hij gaf haar een knikje en zij knikte terug. Toen vroeg ze of ze wat foto’s van zichzelf mocht laten afdrukken.

“Ze is echt gelukkig, ze verheugt zich erop om naar huis te gaan, haar man zal zo enthousiast zijn”, zegt Eugene. “Ik zei tegen haar dat God haar zegent voor het feit dat ze ons toestaat haar verhaal te vertellen. En zij zei tegen mij: ‘God zegent jou ook’.” Eugene legt zijn hand op zijn hart als hij terugdenkt aan die ontmoeting. “Het was een surrealistisch moment.”

Een cadeau

Eugene is gewend om zelfstandig te werken, maar in het communicatieteam van de Africa Mercy werkt hij nu juist samen met een groep collega’s uit veel verschillende landen. “Het heeft me laten zien hoe effectief we kunnen zijn als we als een team werken. Het heeft me ook geholpen te begrijpen hoe ik met verschillende culturen moet werken.”

Als vrijwilliger gaat het niet alleen om je professionele vaardigheden. Talenten en persoonlijkheden zijn net zo belangrijk bij het leven en werken in een 24/7 drijvende gemeenschap. Eén van Eugene’s speciale gaven is het samenbrengen van mensen en hen helpen hun passies te omarmen. Het is een goede manier om contact te maken en op te laden. Voor hem kan dat eruit zien als muziek maken, maar het kan ook gaan om hardlopen, voetballen met collega’s of gewoon tijd doorbrengen met elkaar buiten het werk om. Eugene: “Ik zou het leven aan boord omschrijven als een leven van geven en nemen. Een leven dat jou veel geeft, zelfs als jij je tijd en diensten geeft.”

Na slechts een paar weken aan boord, lijkt de grote beslissing om aan boord te gaan nu een vanzelfsprekende beslissing voor Eugene. “Al snel besefte ik dat ik geen twee jaar van mijn leven zou weggeven, maar er wel twee jaar zou bijkrijgen. Het werk hier aan boord voelt voor mij aan als een geschenk.”