Geert Michiels: “Hoe iedereen zich vrijwillig inzet voor hetzelfde nobele doel, vind ik onwaarschijnlijk”
Geert Michiels, gehuwd en moeder van 3 volwassen kinderen, was heel haar leven kleuterleidster. Na 33 jaar ging zij op zoek naar een nieuwe uitdaging. Die vond ze op het ziekenhuisschip van Mercy Ships in Senegal. “Zo’n missie kruipt onder je vel en blijft plakken. Ik hoop dat mijn verhaal anderen mag aanzetten om ook de sprong te wagen!”, vertelt ze bij haar thuiskomst.
Geert, hoe ben je met Mercy Ships in aanraking gekomen?
“Jaren geleden hoorde ik een interview op de radio met Rit Borremans, een tandartsassistente uit onze gemeente, die al 17 keer als vrijwilliger aan boord was geweest van de Africa Mercy. Ik dacht meteen: “Dat wil ik ook ooit doen!” en ik ging op zoek naar meer informatie. Zo ontmoette ik toevallig Maggi Vanacker, die tijdens een info-namiddag haar verhaal kwam doen over haar missie in Guinee. En toen was ik helemaal verkocht.”
Wat was je belangrijkste motivatie om aan boord te gaan?
“Ik heb altijd een bijzondere aantrekkingskracht gehad voor Afrika en vooral met de mensen die daar wonen. Op deze manier kon ik concreet iets voor hen betekenen.”
Wat drijft je om jezelf in te zetten voor Mercy Ships?
“Ik vind het een geweldige organisatie! Het feit dat iedereen, van hoog tot laag, zich vrijwillig inzet voor hetzelfde nobele doel, vind ik onwaarschijnlijk.”
Welke functie vervulde je op het ziekenhuisschip?
“Ik werkte er als housekeeper.”
Hoe verliep de reis?
“Alles verliep prima! En het toeval wilde dat ik samen met Maggi Vanacker vertrok! Ik voelde al meteen een stuk meer op mijn gemak! Ik had een stapel documenten afgeprint en meegenomen voor de douanecontrole in Senegal, maar dat bleek helemaal niet nodig!
Tegen de tijd dat ik in Senegal landde, wist ik al dat ik niet alleen was: er zaten nog 5 ‘Mercy Shippers’ aan boord, en wij hadden niet meer documenten nodig dan de andere reizigers. Er stond een taxi op ons te wachten die ons ‘Covid-gewijs’ naar een hotel bracht waar we 48 uren in quarantaine moesten, maar dat wist ik op voorhand.”
Hoe zag een gemiddelde week er voor jou uit?
“Ik werkte van maandag tot vrijdag, van 8u tot 17u en 1 maal om de 3 weken 1 dag in het weekend. Wij verzamelden elke morgen om 8u rond de tafel in de ‘laundry’, behalve op maandag, want dan was er eerst de verplichte meeting in de ‘International lounge’.
Het werk varieerde naargelang welk dek je moest schoonmaken, maar op elk dek startten we sowieso met het schoonmaken van de toiletten, wat we diezelfde dag nog 2 maal herhaalden. Omwille van corona moest er ook heel de dag door ‘gesanitized’ worden.”
Waren je werkzaamheden aan boord anders dan je normaal in je werk gewend bent?
“Absoluut! Ik ben geen professionele schoonmaakster. Maar ik zou meteen dezelfde job kiezen, want als housekeeper kom je overal aan boord en leer je heel veel mensen kennen! Het tempo van het werk lag wel wat lager dan wij hier in het westen gewend zijn! “Don’t run! Please walk! Take your time!”
Hoe verliep het contact met de patiënten?
“Jammer genoeg hadden wij omwille van corona helemaal geen contact met de patiënten, dat was zonde. Normaal gezien mag je als housekeeper ook het ziekenhuisgedeelte poetsen, maar omwille van de pandemie werd dit nu door steeds dezelfde 3 mensen gedaan. Voor corona mocht je na je werkdag of in het weekend naar het Hope Center, waar de patiënten voor en na hun operatie verblijven, om er samen met hen te gaan zingen, dansen, verbroederen. Maar ook dat was nu niet aan de orde.
Gelukkig moest je als housekeeper af en toe een vuilzak naar de container op de dok brengen en passeerde je daarbij de patiënten die op hun vooronderzoek zaten te wachten, maar dichter dan een: “Comment ça va? Tout va bien?”, kwam je niet.”
Welke straffe verhalen zullen je bijblijven?
“Zoals ik hierboven al aanhaalde, hadden wij totaal geen contact met de patiënten en de info vanuit het hospitaal bleef heel oppervlakkig omwille van de privacy. Gelukkig werkte één van onze vrienden in het hospitaal en kregen we zo nu en dan toch wat meer info en hoewel we deze patiënten niet kenden, bleven sommige verhalen toch plakken.
Zo was er een dame waarbij de anesthesist toevallig een onderliggend hartprobleem ontdekte: een operatie zou zij niet overleven… bij een andere dame die al verscheidene keren geopereerd werd in Senegal en hoopte eindelijk verlost te worden van ‘het lekken’, stelde men vast dat zij onherroepelijke schade had opgelopen bij haar bevallingen. Zij had een enorm gat in de blaas waardoor zij niet lekte maar leegliep.
Toevallig zag ik ook de allereerste patiënt toen ze foto’s van haar namen vóór haar operatie en toen ze na haar operatie in de jeep zat te wachten om terug naar het Hope Center te worden gebracht. Wat een prachtige vrouw is zij geworden!”
Had je naast je werk ook tijd voor ontspanning?
“Gewoonlijk nam ik na het werk een frisse duik in het zwembad en na het avondeten ging ik vaak met Maggi op verkenning in de stad. Wanneer het buiten donker werd, zakten we af naar de Midship Lounge waar iedereen die gezellig wat tijd samen wilde doorbrengen verzamelde om te puzzelden of een gezelschapsspel te spelen. Tijdens onze vrije dagen regelden we andere uitstapjes, zodat we wat meer Senegalese cultuur konden opsnuiven.”
Zijn je verwachtingen uitgekomen?
“Ik hoopte natuurlijk wel om patiënten te kunnen ontmoeten en zoals ik hierboven al aanhaalde, was dat niet mogelijk omwille van corona. Maar de warmte en de vriendschap van mijn collega’s en andere vrijwilligers aan boord maakten deze ervaring onvergetelijk!”
Ben je zelf veranderd als persoon door dit werk te doen?
“Ben ik veranderd? Dat kan je misschien beter aan mijn familie en vrienden vragen. Ik denk het niet, maar ik relativeer wel meer. En dan heb ik het niet alleen over gezondheid of armoede en rijkdom, maar ook over onze manier van leven, onze gejaagdheid, onze regels en wetten, onze structuur,… Vaak begin ik te lachen als mensen zich over iets opwinden en denk ik bij mezelf: dan zou je eens naar Afrika moeten gaan!”
Een oproep die je naar de schenkers van Mercy Ships België wil richten?
“Wees ervan overtuigd dat je schenkingen goed besteed worden. Blijf vooral schenken want zonder jullie is dit echt niet mogelijk!”
Ga je in de toekomst nog eens mee aan boord?
“Zeker weten! Maar dan ná de pandemie zodat ik het hele plaatje kan beleven! Wanneer de Africa Mercy terug uitvaart naar Madagascar, geef ik me vast en zeker terug op! Samen met Maggi (B), Edda (NL), Gerry (NL), Fran (USA)… en waarschijnlijk nog veel meer oude bekenden!”
