Vrijwilligster Hilde Wouters ging in februari voor twee weken aan boord van de Global Mercy in Sierra Leone als operatieverpleegkundige. Zij hield een dagboek bij van haar ervaringen op het ziekenhuisschip en aan wal. Geïnspireerd door het verhaal van Hilde? Ontdek hier hoe jij kan helpen als vrijwilliger bij Mercy Ships.

Welkom allemaal! Via deze weg wil ik jullie graag laten meegenieten van mijn avontuur op de Global Mercy. Ik kan geen foto’s van patiënten tonen, het chirurgisch gebeuren zal ik dus beschrijvend verslaan. Hier en daar een woordje Krio ertussen, de meest gebruikte taal na het Engels. En verder: Buiten is het 30°, binnen is het airco-koud. Geniet van het verhaal, mijn indrukken, mijn ervaring… Veel plezier!

Vrijdag 2 februari

Na een vlucht van 7u, met veel ambiance, sista en oh yah, uitbundig gelach en geklap, landen we op Lungi Airport. “Passport, visa… Mercy Ships??… go go!” Het blauwe T-shirt met ‘Mercy Ships crew’ opent letterlijk deuren. Drukte, geroep, hitte, de bus op en hop naar de zee. We moeten de brede riviermonding nog over. Ik kan een plaatsje versieren op de boeg van de overzet en geniet van de vrolijke babbels en de koele bries. Aan de overkant wacht ons opnieuw drukte en gedrum, maar als we dan in de jeep van Mercy Ships zitten, keert de rust weer. Rust?? Het is donker maar er is nog veel handel en wandel gaande. Waardoor dus ook getoeter en file. Freetown, een echte hoofdstad! En verder: Buiten hangt wat smog, binnen geen vuiltje aan de lucht.

Zaterdag 3 februari

Na het ontbijt vliegen we er meteen in! Met we bedoel ik Katrien, een tandarts uit Brussel, Sigrid, een radiologisch technoloog uit Nederland en ik. We checken uit, passeren 3 securityposten Aw di bodi? (Hoe gaat het?) en houden een kéké, een tuktuk tegen. Er passen net 3 mensen op de achterbank. Na een onderhandeling over de prijs, 10 Leones per persoon (zo´n 0,4 €), tsjoeken we richting market. Een mengelmoes van kraampjes, straatventers, kruiwagens met zware lading, hoofden met een nog zwaardere lading, eten en huishoudgerief. Deze markt is vooral gekend voor de oneindige keuze aan stoffen.

Mijn gezelschap wil een typisch Afrikaanse stof kopen. Made in Beijing. Maar, de prijs is te hoog, het patroon te druk, de stof te stijf… De kleurrijke marktkraamsters helpen ons met een stralende glimlach maar er komt geen deal. Toch blijft iedereen vrolijk. Helaas geen foto´s van dit lokaal gebeuren. Het wordt afgeraden om je eigen gsm mee te nemen. We kregen een gsm mee van Mercy Ships. Aan alles is gedacht! Om 13u moeten we terug aan boord zijn, want we volgen de Ship Tour. En zeg bij deze nooit boot! Een boot kan in een schip, maar een schip…. En verder: Buiten veel indrukken, binnen veel informatie.

Zondag 4 februari

Sunday Beachday. Vanuit het schip vertrekken vandaag 2 groepen naar de paradijselijke stranden in de buurt. Keuze genoeg hier! Maar door een misverstand met de taxichauffeur pikt de eerste groep onze grote taxibus in. De taxichauffeur begint geanimeerd te bellen en verzekert ons dat er van ´ergens´ 2 andere voertuigen onderweg zouden moeten zijn. We wachten met 8 Belgische vrijwilligers aan de grote toegangspoort en ja, met een vertraging van 10 Sierra Leone minuutjes (omgerekend zo´n 45 minuten) zijn we onderweg. Ik ben een complete Afrika-leek en gebruik al mijn zintuigen om tijdens de rit de omgeving in me op te nemen. Van de haven weg, door de drukke stad en via de hoofdweg naar Lakka Beach. Een klein strand waar we verwelkomd worden door Paul van hoe kan het anders Paul´s Beachbar & Restaurant.

Het is heeeerlijk vertoeven op dit strand. Het water is zalig, de locals spelen mee een potje cricket. En raad eens, wie slaat er 2 imposante runs? Genoeg risico voor een herstellende knie, daarom nu: Reclameblok: Nissan! Sterk en betrouwbaar. Kan tegen een stootje en een putje. Gaat gezwind offroad. Nissan, uw nieuwe Jeep! ´s Avonds ga ik naar de Church Service. Er wordt gebeden, een bijbelvers wordt onder de loep genomen. De energieke samenzang heeft iets speciaals…. Dit was een mooie zondag. Toch kijk ik uit naar mijn eerste werkdag op het operatiekwartier. Gud net! En verder: Buiten is de Atlantische Oceaan, binnen is de Pool Open.

Maandag 5 februari

Rond 6u45 ontwaakt het schip. De mensen van de Dining Room, de catering zeg maar, zijn al even bezig om de crew te voorzien van lekker eten. Ik geef ze ☆☆☆. Enjoy yu it! Na het ontbijt onstaat een mensenstroom richting de grote International Lounge waar we klokslag 7u45 toegesproken worden door een aantal mensen van de staff. Deze verplichte samenkomst heet de All Hands Meeting (alle werkende handen worden verwacht). Nadien gaat ieder zijn eigen weg. De New Arrivals worden opgewacht door hun teamleider.

Zo kom ik even later voor de eerste keer in het operatiekwartier van het schip. Het wordt een dag vol interessante informatie, introducties, inloggen,… kortom veel input! Tijdens een uiteenzetting komt de kapitein langs met een schaal koekjes, gebakken op het schip, met echte roomboter uit Chimay. Verwend dat we worden! Geen klagen hoor! En verder: Buiten zijn de ingrediënten lokaal, binnen eerder mondiaal.

Dinsdag 6 februari

Eindelijk, eerste echte OK (operatiekwartier)-dag. Hier heb ik me bijna 7.000 km voor verplaatst. Mensen die geen toegang hebben tot medische zorg (omdat het er niet is of omdat ze er geen geld voor hebben) tóch hoop geven op een ander leven. Dag slecht zicht, dag kreupele benen, dag gezwel, dag uitsluiting, dag verwaarlozing. Misschien wel dag armoede! Met een internationaal team zullen we in OK 4 de benen van een 10 jarige jongen rechtzetten. Hij weent, maar een vertaler gaat mee tot in de operatiekamer en kan hem troosten tot de slaap er is. De vertalers zijn Sierra Leonies die Krio/Mende/Themne én Engels spreken. Als de patiënt wakker wordt na de ingreep, staat de vertrouwde vertaler weer aan hun bed. Een onmisbare schakel in het proces!

De ingreep verloopt voorspoedig. Mooi om te zien hoe een groep onbekenden een gemeenschappelijk doel kan bereiken. Andere taal en gewoontes, papierwerk en tot in de kleinste details uitgevoerde controleprocedures maken dat het voor mij een zware dag is. Het brein draait overuren. Maar als we na de poets van de OK-zalen naar de kinderafdeling lopen, is de golf van appreciatie en dank ongeëvenaard! Tenki uman tenki tenki! (Bedankt!) Hartverwarmend. Een tweede chirurgisch team zou dubbel zoveel wonderen kunnen verrichten. Het aantal uitgevoerde ingrepen op het schip is slecht het topje van… En verder: Buiten werk je voor de dag van morgen, binnen werk je voor een nieuwe toekomst. PS: Tenki tenki aan de gulle gevers.

Woensdag 3 en donderdag 4 februari

Deze dagen lijken op elkaar. Kromme en zo mogelijk nog krommere benen in een mooie stand brengen. Ik word beter in mijn job en leer Amerikaanse vaktermen gebruiken. Salien is gewoon NaCl en Tiejekseej wordt TXA, medicatie dat er voor zorgt dat patiënten minder bloeden. Een mes geef je niet rechtstreeks aan de chirurg en het naaldendoosje hoor je goed te bewaken. Nu kan ik jullie nog vervelen met de verschillende namen van de instrumenten, maar dat zal ik best laten.

En zo wen ik aan het werk op het schip. Hoewel wennen…? In OK 2 wordt een 25 jarige vrouw geopereerd. Ze wordt verlost van een grote kwaadaardige schildkliertumor. Dat is heel uitzonderlijk want maligne gezwellen worden niet behandeld hier. Maar deze jonge vrouw heeft toch een portie geluk gekregen. Ze heeft 95% kans op genezing als ze radio/chemotherapie kan krijgen. Er is geld voorzien voor verdere behandeling in Senegal. 95% ! Daar doet een mens iets voor, hé. Duimen maar dat ze bij het juiste percentage hoort. En verder: Buiten moet je het maar treffen, binnen heb je het al getroffen.

Vrijdag 9 februari: deel 1

Vandaag is het Ship Holiday. Mercy Ships probeert zo tegemoet te komen aan de feestdagen van de verschillende nationaliteiten, culturen en religies aan boord. Veel vrijwilligers hebben vrij en trekken erop uit. Jammer, geen activiteit in het operatiekwartier. Maar rust en ontspanning is belangrijk. Ook en vooral voor de families die aan boord zijn. Een Nederlands gezin met 2 jonge kindjes is vorige week aan boord gekomen. Ze zullen 2 jaar op het schip blijven. Inclusief de zeereis naar Tenerife waar de Global Mercy klaargemaakt zal worden voor een nieuwe missie. ‘Una get gud trip!’ (Fijne reis) Dit gezin behoort tot de Long Termers! 2 weken is echt kort. Ik ben een Short Termer… En verder: Buiten zit je er middenin, binnen kan je er tussenuit.

Vrijdag 9 februari: deel 2

Wat kunnen we bezoeken als we van het schip gaan….? Ik had vooraf wat opzoekwerk gedaan en vond dat een bezoek aan Bunce Island niet kon ontbreken. Het regelen van zo´n uitstap is best een uitdaging. Via via krijg ik een telefoonnummer en als een volleerd reisagent ga ik aan de slag. Gids en boot, check. Prijs per persoon, check. Inbegrepen, niet alles. Bijkomende kosten? Entrance fee op het eiland, een drankje onderweg en de kéké naar Kissy Ferry Terminal. Hoeveel personen in de boot? 8. Niet 7 en ook niet 9. Via Teams en WhatsApp vind ik snel wat mensen die graag meegaan. De teller stopt op 7. Maar hoezee, de avond voor vertrek meldt Sobokume uit Nigeria zich nog, wat maakt dat we op Ship Holiday het ruime sop kiezen. ‘A op yu de go fayn’ (fijne dag).

En of onze day fine ging. Alles verliep vlot, de boot ging er meteen speed vandoor, de gids was bezielend en de uitstap was geslaagd. Alleen, wat de gids vertelde…. “Here sleeps our history.” Het prachtige eiland had een belangrijke rol in de slavenhandel. Verschrikkelijke periode in de geschiedenis van dit mooie land. Te gruwelijk voor woorden. ‘Substantial and impressive ruins to the fort still stand today as testament of man´s inhumanity to man.´ We zingen samen “Amazing Grace”. Het bekende lied, geschreven door een Engelse slavenhandelaar die tot inkeer kwam. En verder gewoon wat data: Freetown, gebouwd door vrijgelaten slaven in 1792. De Global Mercy, gebouwd in 2021 naar het idee van Don Stephens, stichter van Mercy Ships, 1978.

Zaterdag 10 februari

Vlakbij het schip zijn 2 toeristische trekpleisters. Het National Railway Museum en het Old Fourah Bay College. Kim from Canada en ik gaan onversaagd op pad. Gedurende 10 minuten manoeuvreren we ons door het drukke verkeer. Het is bloedheet en de vochtigheidsgraad bedraagt maar liefst 86%. Daarin wil je je was niet te drogen hangen. In het museum is de temperatuur beter. Door de hangar waait een zwoel windje dat zeker een graad of 2 afkoeling brengt.

Na de kassa volgt een gids in ons spoor. Hij vertelt over de geschiedenis van de trein, de verschillende treinstellen en de jammerlijke afschaffing van het spoornetwerk. Nog een ferme workout erbij en we hebben waar voor ons geld. Een aanrader voor wie in de buurt is. Om 20u neemt ik de pager, de bieber, van Rian over. Zo kan ze zeker rustig slapen om morgen van een fijne zondag te kunnen genieten. Ik begin te wachten. De timelapse is gemaakt door Stef, de ‘doet al de klusjes op en naast het schip-man’. En verder: buiten veel filmpjes te maken, binnen minder animo vandaag.

Zondag 11 februari

Ik ben al 12u van wacht en ik wacht en wacht nog meer de volgende 24u. Alles is rustig op de afdelingen. Een patiënt heeft een abces ontwikkeld en dat zou een kleine ingreep kunnen betekenen. Maar gelukkig is er beterschap door de antibiotica. In de voormiddag ga ik op bezoek op de kinderafdeling. Wat spelen met de patiëntjes, een babbeltje en wat zot doen. “Yu no kam to mi, yu no kam to mi!!” Maar toch willen dat je komt natuurlijk. Schaterlachen! Ook de mama die op een laag bed onder het bed van haar zoontje ligt, deelt in de pret. Maar het beste moet nog komen. Een grote verhuis met rolstoelen (de meeste kinderen mogen nog niet stappen) naar de achterkant van het schip, de Veranda, waar dadelijk een viering wordt gehouden. De Duitse Brigitte en ik zetten ons bescheiden op een trapje, maar lang houden we dat niet.

De voorzanger met zijn djembe geeft van katoen en iedereen zingt, klapt en danst mee. Volgens mij gaat zelfs de koelste kikker volledig loos op zo´n vibes! Ondertussen komt een mastodont dichter en dichter. Maar geen paniek, een duwboot puzzelt hem netjes tegen de kade. Wat een indrukken allemaal. Na de luch met andere wachtenden doe ik wat huishouden. Stel je voor dat ik het zou verleren!! Het is stil op dek 10 en plaats zat om rustig te lezen. Ik soes een beetje weg. De vissers die deze voormiddag richting zee navigeerden, hebben hun motors uit het water gehaald en zetten een zeiltje bij. Een goede besparing.

´s Avonds ga ik weer naar de kinderafdeling. We spelen bingo. De kinderen leren getallen en helpen elkaar. Mooi om zien. Een 38 jarige man die herstellende is, wint. BINGO! Hij is fier en komt me gewoon bedanken omdat ik er was. Ik ben zo dankbaar dat ik er mocht zijn. En verder: Buiten steekt men in de verte iets in brand, binnen is er warm innerlijk vuur.

Maandag 12 februari

Ik ben blij dat ik weer aan de slag kan. Het is de laatste week orthopedische kinderchirurgie. Maar eerst roept de All Hands Meeting. Vorige week werden de New Arrivals verzocht om recht te staan: applaus ontvangen! Deze morgen opnieuw in de aandacht, maar nu omdat dit mijn laatste All Hands is. De volle lounge gaat weer klapklapklap. De tijd vliegt aan 100 knopen voorbij! Van dek 7 naar dek 3. In de Holding Bay maken we kennis met onze eerste patiënt. Api batde!! Van 8 naar 9 jaar! Aan zijn bed wordt samen met zijn mama en de translator gebeden voor de komende uren en dagen. Voor de mama een heel emotioneel moment. Happy Birthday zingen verzacht het verdriet een beetje.

Op naar OK 4, waar de anesthesisten hun taak doen: Een beetje slaapgas, infuus in de arm, larynxmasker in de mond en zenuwblokjes prikken waar nodig. Na de ingreep wordt er netjes gegipst en ontwaakt onze jarige. De pijn wordt voor lange tijd afgeblokt door de juist geplaatste blokjes. Na de shift de trappen op naar dek 7 voor het avondeten en dan op naar dek 10. We organiseren een fotoshoot met de Belgische Crew. Het heeft wat voeten in de aarde, op zee is dat niet evident, maar we krijgen iedereen bijeen. Uit de keuken en de technische ruimte, uit het OK, de afdeling en de Dental Clinic. Iedereen klaar…. Smile!

Nog effe naar dek 4. Ik ga dag zeggen aan de patiënten. De Bingowinnaar van gisteren zwaait me toe. We praten lang met elkaar en hij laat foto´s zien van zijn vrouw en kinderen. Ook confronterende foto´s van voor zijn operatie. De halstumor was pijnlijk zwaar om dragen. Na 4 ingrepen de voorbije maand, is de maagsonde vandaag verwijderd en doet hij elke dag oefeningen. Hij leert terug verstaanbaar praten en kan weer beter slikken. Liggen is niet langer een straf en binnenkort hoeft ook het vloeibare dieet niet meer. Hij zegt dat God een mooi pad voor hem gekozen heeft… Hij dankt me weer en via mij heel de crew. Dat weet ik zeker. De Belgen zitten nog op dek 8, maar ik ga eens een belletje doen met het thuisfront! Ik ben nog een nacht on call. En verder: Buiten is het pad soms onbegaanbaar, binnen gaat het nogal op en af.

Dinsdag 13 februari

Terwijl het in België lekker vakantie is, starten op de Global Mercy, na een week vrijaf, de lessen weer. Er zouden zo´n 50 kinderen aan boord zijn, waarvan 40 naar school gaan. The Academy: verschillende klassen, van kleuter tot 18 jaar. Met zelfs een heus science-lab! De schoolkinderen op de foto riepen: “School is bad!” Het is ook oooveral hetzelfde, hé! Ondertussen worden in zaal 5 hun leeftijdsgenootjes geopereerd door het oftalmologisch team. Ze kunnen binnenkort weer helemaal mee met hun vriendjes. In OK 4 doen we wat we gisteren deden. Kinderen met misvormingen t.g.v. Rickets of Blount´s disease een beter vorm geven. Door het bot op een bepaalde plaats te breken, kunnen die 2 botdelen ten opzichte van elkaar gedraaid worden. Fixatie in die nieuwe stand gebeurt met pinnen die na 2 weken op de afdeling verwijderd worden.

Dan is het geduld oefenen om na een week of 6 eindelijk hun nieuwe benen te zien. Een interessante uiteenzetting van de orthopedist, brengt heel wat nieuwe inzichten! We eindigen deze les met 3 quiz-vragen: 1. Welke 3 items heeft iedereen steevast bij op het schip? 2. Welke 4 vragen worden het meest gesteld op het schip? 3. Wordt een crewlid ziek van de malariapillen of eerder van de deining van het schip? 10 Leones per goed antwoord. Succes! En verder: Buiten is het praise the Lord, binnen is het praise the Nurse!

Woensdag 14 februari

In de buik van het schip staan alle technische installaties om deze drijvende reus in leven te houden. Zo ook een gigantische airco, dito generatoren en ovens en vermalers en filters en… (Nvdr Ik denk dat men mij kan classeren bij de opsommende schrijvers.) We hebben er alles over geleerd van Jackson, onze gepassioneerde guide van de Engine Tour.

Heel indrukwekkend allemaal! Gelukkig was ik vóór deze tour nog langs de afdeling gegaan. Dat vind ik zowat het fijnste aan heel dit avontuur. De man met de halstumor vertrekt morgen naar het Hope Center, een accommodatie van Mercy Ships waar patiënten na hun operatie verder revalideren. Ik heb gezegd dat ik zondag een bezoekje kom brengen. Ik hoop dat dat nog lukt…

Na de hitte in de machinekamer vinden we nog energie voor een potje voetbal. 2 verpleegkundigen, een chirurg en een tandarts gaan helemaal op in het spel en jagen de oefenende ukelele-spelers weg. Het is soms niet allemaal netjes 🙂 De tandarts heeft trouwens 2 kabinetten: de Dental Clinic op dek 3 en op de kade staat een volledig uitgeruste container, de Hospitainer. Voor alles een goed gevonden naam!

Niet te vergeten: In OK 4 was het alle hens aan dek. Alles werd weer tot in den treure geteld tot ik helemaal freakte en er compleet mesjokke van werd. Maar ik bewaar de rust en doe wat moet. De operaties verliepen zoals gepland dus topie! Toch even voor mezelf de volgende termen: raytec, lap pads, blades, sutures, hypodermic, cautery tip. No abrreviations en een één is een I en geen 1. En verder: (Worden we dat niet beu, die ‘En verder´?) Buiten spelen ze een potje kadevoetbal, binnen spelen we sjotterkeskas.

Donderdag 15 februari

3 belangrijke materiële hebbedingen aan boord: badge, gsm, drinkenbus. Die laatste zeul ik niet mee. Veel te groot voor mijn droge lever! Ga je van boord, neem dan extra mee: kopie van paspoort, een zakje cash en vanalles tegen de zon (hoed of pet, smeersel, bril). Bij valavond: antimuggen. 4 meestgestelde vragen op het schip: Ooowh hellooow, whats your name? Where are you from? What are you doing on board? How long are you here for? En hup, je bent al even aan de babbel. Als je gaat eten, ga je gewoon aan een tafel zitten. De eerste hap is nog niet weggewerkt en je hebt al compagnie. Als ze tijdens het ontbijt zien dat je een malariapil met melk slikt, zeggen ze: “Oh, moet dat zo? Dat had ik beter ook gedaan, had ik misschien niet zo´n maagpijn gehad.” Vandaag maar 2 ingrepen gedaan.

Een iets rustigere dag waardoor ik op tijd naar de afdeling kon gaan. Gesprek met een patiëntje:

Zij: When do we see?
Ik: You went to the see?
Zij: No, when do we see?
Ik: You went swimming!
Zij: No, when do we see?

Vertaler erbij: she wants to see you again, when? Lost in Translation! Again… Nog een partijtje pingpong met Rian en Johannes en tijd om de cabin op te zoeken! Daar ontdek ik via Teams dat ik een aantal afspraken heb gemist. Ze zetten hier mijn Disembarkation al in! Ook mijn opvolger voor deze kamer werd al eventjes aangekondigd. Ze zal tevreden zijn! Teams is trouwens de manier van online communicatie. Operatieschema´s, werkschema´s, vergaderingen, gebedsdiensten, uitstappen, foto´s uitwisselen of problemen aankondigen, alles gaat via Teams. Daarom, houd je gsm in de gaten! Mijn favoriete trap heet Charlie! Hij brengt mij in 38 seconden van mijn cabin naar mijn werk!

Vrijdag 16 februari

Vandaag mijn laatste werkdag. Na een happy groepsfoto staan er 3 ingrepen gepland. Meteen ook de laatste orthopedische ingrepen van deze Field Service. De Global Mercy komt in september terug naar Sierra Leone. Er is een lange wachtlijst voor orthopedie.

Wanneer de 2de patiënt, een jongen van 12, aan de beurt is, is het al 11u voorbij. Te vroeg om te lunchen dus een snel boke om te overbruggen. De knaap van 12 heeft vroeger een zware val gemaakt. Bovenbeen gebroken en slecht genezen. Wanneer hij op de operatietafel ligt, staat zijn onderbeen ten opzichte van zijn bovenbeen in een hoek van 45° naar boven gericht. Kan je je dat een beetje voorstellen?

We halen een wigvormig stuk bot uit zijn femur en zetten het met pinnen terug aan elkaar. De spieren en pezen worden wat vrijgemaakt zodat het hele resultaat op een mooi been lijkt. Stappen zal beter gaan, plooien kan een beetje. “Doctor, I thank you for taking away my shame.” Als ik om 3u ga lunchen hebben mijn collega´s wat soep opzij gezet. Lekker!

In de namiddag heb ik een evaluatiegesprek met de OR manager. Ik krijg een positieve beoordeling. Of ik nog eens terugkom? Dan Disembarkation Forms in orde brengen: handtekeningen verzamelen en lopen van hut naar her. Maar door dit geloop ontsnap ik aan de wekelijkse Terminal Clean. Alles, maar echt alles wordt dan gecleand. Alles afkuisen en uit het OK, muren leegmaken (er hangt vanalles met magneten aan) en afwassen. Echt alles, tot het plafond toe….

´s Avonds gaan we met een groepje naar The View. Een hotel dat op het dak een bar met panoramisch uitzicht heeft. We zouden de zonsondergang willen zien en de daarbij horende uittocht van 1000den grote vleermuizen. Maar aj, pech onderweg. Onze kéké´s komen vast te zitten in de drukte en we schieten niet op. De zon is al lang gezakt in de zee en de vleermuizen zijn de pist in. Maar eens op de 15de verdieping is het uitzicht fonkelend mooi. In de verre verte ligt de GLM. Nog 2 nachten op het schip…

Zaterdag 17 februari: deel 1

Moet ik nu 2 steps maken omdat ik op 2 verschillende plaatsen ben geweest? Laat ik dat maar doen. Step 1 van zaterdag: Gisteren hebben we bericht gekregen dat het opvangcentrum voor chimpansees open zal zijn. Stef mag met een 4×4 van Mercy Ships op de baan en om 10 na 8 proppen we ons met z´n achten in de witte jeep. Off we go, de bergen in! We rijden het laatste stuk bijna verticaal naar boven. Allez, toch vrij steil. Een schietgebedje is hier zeker niet misplaatst.

Het groen rondom ons doet deugd. Zuivere, gezonde junglelucht. Twee rangers wachten ons op voor een wandeling van 5,5km. Ingeschatte wandeltijd: 3 uur. De ranger beslist een niet te moeilijk pad te nemen omdat er wat ‘older ladies’ bij zijn. Voor de duidelijkheid: er wordt niet naar mij gekeken :). Een steile afdaling, heel wat weetjes, oerwoudgeluiden, beestjes, zó plezant! Een steile klim naar de dam… en we vragen ons stilletjes af hoe de hellingsgraad van het moeilijke traject loopt.

Iedereen houdt moedig vol en bezweet maar heel tevreden, komen we terug aan. Iemand spot nog een wenteltrap en als echte Sjakies op een bonenstaak klimmen enkelen tot boven het groen. Terug beneden gaan er wat stemmen op om het Sanctuary zelf te bezoeken. We hebben tenslotte nog geen aap gezien. Zelfs de meest vermoeide benen grabbelen wat energie bij elkaar en de ingekorte tour kan iedereen bekoren. Maar niemand kent Johny. Hoe rot is da?!

En dan is het hoog tijd om terug te keren. Waauw! Dat was de moeite! Een dikke pluim voor het Sanctuary. Hun inzet voor natuurbehoud is heel belangrijk. Stop eeting bushmeat, stop killing the forest! Joke Alarm: We zien een boom, een majestueuze boom met dito stam. Alleen maakt die stam een geweldige bocht naar links. Johannes, de orthopedist zegt kurkdroog: “I suggest an open wedge-osteotomie”. Ik vond dat heel grappig. OK-humor, ik weet het. Ant Alarm: Blijf niet stilstaan in hun buurt. Mieren zijn nieuwsgierig en zijn direct daar. Sta je in hun pad dan komen ze naar boven om eens goed te bijten. Bij mij hoefden ze niet naar boven. Ik had sandalen aan. Op naar step 2!

Zaterdag 17 februari: deel 2

Step 2 van zaterdag. In het weekend wordt geen lunch voorzien. Je kan ´s morgens een slaatje maken of wat ander lekkers nemen om ´s middag op te eten. Er is altijd, ook ´s nachts brood en broodrooster aanwezig. Dat ter zijde. Katelijne en ik houden een korte lunchpauze op het schip en bellen Mamadou. Die mens is zowat het lokale aanspreekpunt als je ergens wilt geraken met een taxi. Altijd de juiste auto op de juiste plaats. Meestal toch. Om 15u pikt één van zijn drivers ons op. Sobokume is ook van de partij.

We wagen het om in de hitte van de namiddag de steile klim naar de Mambo Waterfalls aan te vangen. Halverwege gaat het licht bij Sobokume bijna uit en laten we hem samen met onze taxichauffeur effe bekomen onder een zeil van de plaatselijke bouwvakkers. “No good brotha, no good! Sit please!” Hij is in goede handen en Katelijne en ik stappen verder. Het is niet min, maar het paradijs lonkt!

We genieten van een heerlijk verfrissende plons in een mooie omgeving. Er is vast spectaculairder vallend water, maar wacht maar, als je deze zou zien in het regenseizoen! Jammer van de graffiti. Daar verschijnen plots ook onze metgezellen. De driver twijfelt maar neemt al snel een goede beslissing. Onder de waterval ermee! Sobokume ziet het allemaal wat aan. Later vertelt hij dat hij nog nooit een waterval zag.

´s Avonds komen we na dinertijd toe maar Katrien heeft een maaltijd voor ons opzij gezet. Eerst wil ik nog voor de laatste keer de zonsondergang aanschouwen. Na het eten begin ik aan de onvermijdelijke inpak en het poetsen van mijn cabin. Morgen is nog een drukke dag dus voorbereiding is alles!

Zondag 18 februari

Zoals aangegeven, een drukke zondag! Ik wil nog heel graag het Hope Center bezoeken. Het Hospital Out-Patient Extension Center is gelegen in het midden van de stad, op 10 minuutjes rijden van het schip. Patiënten kunnen hier, samen met hun ‘care giver’ (meestal een mama of oma, een broer,…) een tijd verblijven om helemaal te recupereren na hun operatie. Ze komen terug naar het schip voor revalidatieoefeningen en controles. De wens van Mercy Ships is om de werking van deze accommodatie door te kunnen geven aan een lokale ngo. Sommige patiënten moeten 6 uur reizen en komen hier vóór hun operatie toe. Dit Center is een bron van hoop. Iedereen ziet er goed en tevreden uit. En daar loop ik een oude bekende tegen het lijf, de man die ik leerde kennen op de afdeling. Het gaat prima met hem. Morgen een laatste nazicht op het schip en dan vertrek hij naar zijn gezin. Hij straalt van contentement. Ook hier jammer genoeg geen persoonlijke foto´s toegestaan.

Maar wat is het hier aangenaam, onder een boom bij het clubje ingegipste meisjesbenen. Tot ik in de gaten krijg dat het 11u30 is. Een klein stresske komt op. Zie strak schema. Iedereen hup in de jeep, schip op en to-do-schema in uptempo afwerken. Het afscheid komt snel. Knuffels en foto´s, een ware erehaag en de laatste rit door Freetown naar Aberdeen, waar de mannen van de watertaxi ons opwachten. Na de boot en de bus arriveren we ruim op tijd in de luchthaven.

Hier eindigt het avontuur. Het is mooi geweest, maar heel confronterend. Dit land heeft zoveel potentieel maar mist voorlopig de boot. Ik zal de indrukken moeten laten bezinken en tijd nemen om wat te verwerken. 2 weken is sowieso te kort maar beter dat dan niets. Het was een eer om met het veilige Mercy Ships in zee te gaan. Het was een eer om jullie als volgers virtueel mee aan boord te hebben. Het was goed om elke avond de dag te overzien en neer te schrijven wat ik vond dat geschreven moest worden. Bedankt aan iedereen. En verder???