Monique, negen jaar, zit in een geïmproviseerd klaslokaal achter haar huis geconcentreerd te luisteren naar haar oma. Oma Melone is bezig de leerstof van die dag uit te leggen. Monique krijgt al 3 jaar noodgedwongen thuis les. Want cataract maakte haar drie jaar geleden zo goed als blind.
Nochtans ging Monique graag naar school, samen met al haar vrienden. Dat veranderde toen lezen en schrijven steeds moeilijker werd. Haar oma, Melone, dacht dat ze stout was en niet goed oplette in de klas. “Toen ik haar schriftje nakeek stond het vol onleesbare kriebels”, zegt Melone. “Ik dacht toen dat ze niet eens probeerde. Ik vertelde dat aan haar schoolmeester en gaf Monique een uitbrander.”
(Lees verder onder de foto)
Enige kans op een mooie toekomst
Monique was te verlegen en durfde niet te zeggen dat de wereld rond haar aan het vervagen was als gevolg van haar cataract. Haar schoolmeester en haar oma dachten dat ze niet eens probeerde bij te leren. Maar na een tijdje voelde Melone toch dat er iets mis was. Ze kwam op het idee haar sleutels te laten vallen en Monique te vragen ze op te rapen. Toen Monique op haar knieën de vloer begon af te tasten, daagde het voor Melone dat haar kleinkind niet goed kon zien.
Melone, die zelf 40 jaar onderwijzeres was geweest en nu met pensioen is, besloot actie te ondernemen. Ze besloot haar oogappel mondeling les te geven thuis, zodat de achterstand met leeftijdsgenootjes niet te groot zou worden. “Ik ging niet bij de pakken blijven zitten en mijn kleinkind geen onderwijs laten krijgen”, zegt Melone vastberaden. “Het was haar enige kans op een mooie toekomst.”
Melone spaarde vanaf dan ook elke cent die ze opzij kon zetten voor een behandeling voor haar jonge kleindochter. “Ik besloot dat ik koste wat het kost geld bijeen zou rapen om een toekomst voor mijn kleindochter te verzekeren.”
(Lees verder onder de foto)
Operatie van 20 minuten
Na drieënhalf jaar schraapte Melone genoeg geld bijeen waarmee ze een lening kon aangaan om een operatie voor Monique te betalen. Het basisbedrag voor de lening zou haar wel al haar spaarcenten kosten en zou Melone in de schulden steken tot aan haar dood. Maar vlak voor ze de lening zou aangaan, meerde de Africa Mercy aan in Kameroen. Hoop flakkerde opnieuw op in Melone’s hart, hoop op een toekomst voor Monique.
Monique en Melone begaven zich meteen naar het ziekenhuisschip. Na een vooronderzoek werd Monique op het schip gelaten voor een operatie van 20 minuten die haar leven voorgoed veranderde. De ochtend na de operatie, wanneer het verband van haar ogen werd gehaald, hield iedereen de adem in. Monique knipperde een paar keer en keek toen rond naar al de dingen die ze de voorbije drie jaar niet meer had gezien.
“Oma!”, riep Monique, “ik zie alles, ik kan terug zien!” Haar hoofd draaide alle kanten op, alsof ze niet snel genoeg alles gezien kon hebben. Ze wees in het rond naar alles wat ze zag en lachte, terwijl de tranen van blijdschap over haar wangen rolden.
(Lees verder onder de foto)
Monique keert terug naar school
Twee weken later maakt Monique zich klaar om opnieuw naar school te gaan. Enthousiast knoopte ze haar schooluniform dicht en pakt ze haar boekentas. Het kan niet snel genoeg gaan en ze zeurt tegen haar oma dat ze moet opschieten om haar naar school te brengen.
Aan de schoolpoort worden ze opgewacht door de leerkracht Van Monique.Hij herinnerde zich Monique nog van toen ze van school gehaald werd. “Het was een trieste dag toen Monique weg moest”, zegt hij. “Het doet me plezier om haar terug in de klas te zien, want als leerkracht wil ik dat ze haar onderwijs kan afmaken.”
In de klas had Monique weinig moeite om mee te doen. Nu ze terug zag, had ze haar zelfvertrouwen herwonnen. Ze aarzelde niet om vooraan in de klas te gaan staan om voor te lezen of om op het bord te komen schrijven. Er was geen sprake van een achterstand, dankzij de lessen van haar oma.
(Lees verder onder de foto)
Het mooiste geschenk
De operatie van Monique raakte dokter Glenn Straus, de oogchirurg die haar behandelde. Hij zegt: “Ik hoor mensen vaak zeggen, met een toon van medelijden: ‘kijk die arme blinden toch eens’. Voor mij zijn zij niet meelijwekkend, maar net de moedigste mensen die ik ontmoet. Monique bijvoorbeeld, kwam zonder angst en enkel gedreven door hoop de trappen van het ziekenhuisschip op. Dat vergt heel wat moed.”
Sommigen zien Monique als een slachtoffer – een klein meisje dat haar zicht verloor en bijna ook geen onderwijs zou krijgen. Maar Mercy Ships zag het dappere meisje vanbinnen en gaf haar een kans om te zien en gezien te worden.
“Elke gedachte aan de cataract van mijn kleindochter maakte me ongelukkig, omdat ik haar zo graag zie”, zegt oma Melone. “Maar nu ze een operatie heeft gehad, is alles opnieuw mogelijk. Ze heeft weer een toekomst. Dat is het grootste geschenk dat Monique ooit had kunnen krijgen.”