We praten met Vanessa tijdens haar eerste dagen aan boord van de Global Mercy in de haven van Dakar, waar ze als vrijwilliger nog haar plekje zoekt in het team dat erover waakt dat de honderden bemanningsleden drie keer daags lekker kunnen eten en zich tegelijk ontspannen en werken aan hun sociale contacten.

Duitse moeder, vader Belgisch beroepsmilitair, turbulente jeugd in de (ruime) Brusselse Rand, bijzonder secundair onderwijs kantoor in Asse. “Desondanks koos ik voor voortgezette studies maatschappelijk werk aan de Erasmushogeschool in Anderlecht en dat ondanks de neerbuigende houding van mijn studiecoach in het eerste jaar”, zegt Vanessa Van Oudheusden (32). “Hij wees er graag op dat slechts drie procent van de leerlingen uit het bso erin slaagt een diploma aan de hogeschool te behalen. Ik moest en zou zijn ongelijk bewijzen, ook al werden de drie jaar opleiding er uiteindelijk vijf.”

Nog tijdens haar studies nam Vanessa De Waeterheeren, een bekende bruine kroeg vlak bij het marktplein in Ternat, over van haar moeder. De zaak runde zo grotendeels in haar eentje. Tussendoor vond ze nog de tijd voor haar eindwerk, om te voetballen bij FC Asse-Zellik 2002 en om naar Brussel te trekken en daar de dakloze Aurore weg te plukken uit een portiek voor het Centraal Station. Samen met een vriend bezorgde ze Aurore onderdak en een bescheiden inkomen door haar klusjes te laten opknappen tegen betaling. Vanessa begeleidde Aurore ook tot in de les Nederlands. Dat allemaal deed ze nadat een krantenartikel over de twintigjarige wegloper uit Mons haar diep had geraakt. “Al liep dat verhaal verkeerd af, ik zou het absoluut opnieuw doen. Mijn levensdoel is immers mensen helpen. Ik blijf hen koppig kansen geven, wat er ook gebeurt.”

Maar “omdat het bij mij nooit grijs is en altijd alles of niets”, zat Vanessa er uiteindelijk zelf helemaal doorheen. In volle coronapandemie liet ze de kroeg in Ternat over en trok ze naar Barcelona waar ze ging werken voor de wereldwijde klantendienst van een bekende stofzuigergigant. “Het bleek zowaar de grootste uitdaging van mijn leven en daardoor word ik, nog maar pas aan boord, beschouwd als grote deskundige die weet hoe je het garantiebewijs voor defecte stofzuigers van dat welbepaalde merk op de Global Mercy optimaal kunt benutten”, lacht ze.

Met Mercy Ships maakte Vanessa, die al vijftien jaar meter is voor SOS Kinderdorpen, kennis via haar opa Herbert. Ze raakte geïntrigeerd, ging aan het surfen en verzond uiteindelijk een mailtje. “Bij dat ’Wil je ons vervoegen in Dakar?’ sprong ik een gat in de lucht. De rest is geschiedenis, al werd die gekenmerkt door veel paperassen en verliep de eigenlijke aanmonstering behoorlijk chaotisch”, zegt ze. Vanessa liet Barcelona achter zich en keerde terug naar België, waar ze een baan zocht en vond bij een logistiek dienstverleningsbedrijf in Asse om haar ticket naar Senegal en haar Afrikaans avontuur te kunnen betalen.

“Nog een week is mijn kajuitgenoot Jeannie Bishop, uit de Amerikaanse staat South Carolina. Zij is pediatrisch verpleger, waardoor we zelden op hetzelfde moment aan de slag moeten. Dat biedt me de kans om tussendoor ongestoord te werken en mijn baan in Asse te behouden. Via het internet help ik klanten door gelegaliseerde documenten voor hen op te stellen vereist voor het transport van exportgoederen. Ook op die manier help ik Made in Belgium te promoten.”

> Heb jij net als Vanessa zin in een buitengewone ervaring als vrijwilliger bij Mercy Ships? Kijk hoe jij kan helpen.