Portret Stef van Ranst, onderhoudsassistent in het HOPE Center
“Plots realiseerde ik me dat Mercy Ships ook heel wat niet-medisch personeel nodig heeft”
Mercy Ships vaart met volledig operationele ziekenhuisschepen naar de allerarmste patiënten in Afrika. Eenmaal aangekomen, opereren de vrijwillige chirurgen zo snel mogelijk patiënten met levensbedreigende aandoeningen. Ook vrijwilligers uit België – chirurgen, dokters, verpleegkundigen en logistieke medewerkers – gingen al mee aan boord om mensen te helpen. Eén van hen is vrijwilliger Stef van Ranst, onderhoudsassistent in het HOPE Center aan wal.
Voor de 48-jarige Stef van Ranst uit Bornem, zelf vader van een volwassen zoon en dochter, zijn die patiëntjes die in de operatiezalen aan boord van de Global Mercy uitzicht kregen op een heuse toekomst een belangrijke drijfveer in zijn engagement voor Mercy Ships.
(Lees verder onder de foto)
HOPE Center
Even leek het erop dat Stef ingezet zou worden als schrijnwerker aan boord, maar hij zag zichzelf beter functioneren aan wal, waar hij als onderhoudsassistent instaat voor zowat alle techniek met betrekking tot en het onderhoud van al wat buiten het schip nodig is, van de aggregaten, de watertanks en de mobiele airco’s tot de tenten en containers.
Hij staat evenzeer in voor het herstel van lekkende kranen en de vervanging van wc-potten en de installatie van waterpompen in het Hope Center, een gewezen ebolakliniek van de Verenigde Naties in Freetown, dat patiënten een veilige en comfortabele verblijfsplek biedt vóór en na hun medische afspraken op het ziekenhuisschip. Ze krijgen er gezonde voeding om aan te sterken en de kinderen kunnen er op school.
(Lees verder onder de foto)
Extra dimensie
“Pas aan de wal zie je goed voor en na”, zegt Stef van Ranst. “Ouders brengen hun kind naar de Global Mercy. Je ziet ze dan de loopplank op zwoegen met hun vervormde ledematen of slechte ogen. Enige tijd later zie je diezelfde kinderen de loopplank weer afdalen, weliswaar in het gips of met een verband, maar ze stralen. Dat pakt me telkens weer.”
Kinderen zoals de veertienjarige Mohammed Konneh uit Kenema, de derde grootste stad van Sierra Leone. Mohammed werd aan boord verlost van zijn X-benen en komt er vanavond op controle. “Ik leerde de jongen twee weken terug kennen in ons Hope Center, een kwartiertje jeep de stad in. Mohammed was zeer geïnteresseerd in mijn werk als onderhoudsmanager van het centrum. Dolgelukkig was hij toen ik hem een plamuurmes toestopte en hem toonde hoe dat te gebruiken.”
“Alle kinderen in het centrum trouwens zijn uitermate geboeid door ons werk en hun blijdschap daarom geeft mijn werk een extra dimensie, al moet je steeds bij de pinken blijven en erover waken dat ze niet zonder toezicht met de slijpschijf aan de slag gaan.”
(Lees verder onder de foto)
Groen hart
In de garagecontainers aan de voet van de Global Mercy staat een rode driewieler te blinken naast een witte Toyota Land Cruiser in onderhoud. “Goed dat je me daarop wijst”, zegt Stef, terwijl hij het speeltuig in de laadbak van zijn onderhoudsjeep deponeert. “Die gaat mee naar het Hope Center. Twee weken oud en een achterwiel en het zadel waren al stuk. Lennart heeft misschien toch geen ongelijk…”
In het Hope Center toont Stef ons de plantenbakken die hij maakte met overlangs doorgesneden plastic vaten die rusten op schragen vervaardigd van gerecupereerde houten laadborden, eenvoudig maar ingenieus bewaterd via de regenpijp.
“Dat is de groene jongen in mij”, grijnst Stef. “Met Mentos muntjes uit de Ship Shop koop ik de kinderen in het centrum om opdat ze plastic afval zouden inzamelen voor recyclage, een vreemd verzoek voor kinderen die opgroeien tussen miljoenen weggeworpen plastic drinkwaterzakjes. Die overal zien rondslingeren, deed mijn groot groen hart aanvankelijk pijn, nu kan ik het beter plaatsen. Wat niet wegneemt dat we niet moeten proberen die kinderen ander gedrag aan te leren.”
(Lees verder onder de foto)
Rampspoed
Voor die handige harry, die eigenhandig “en vooral met hart en ziel” een groot huis in Bornem omtoverde tot een “persoonlijk kunstwerk” en die in het vaderland in dienst van smederij Philip V in Schilde al 23 jaar trapleuningen installeert, blijkt Mercy Ships zijn allereerste engagement als vrijwilliger, “de jeugdbeweging niet meegerekend”, en dat engagement heeft Mercy Ships vreemd genoeg te danken aan de rampspoed die Stef van Ranst overkwam in 2015.
“Eerst kwam ik tijdens het crossen ten val met mijn Honda XR600. Hand, kuitbeen en twee ribben gebroken. Een maand huisarrest. Twee maanden nadat ik opnieuw aan het werk was, kantelde in Blanden mijn stelling. Ik dacht dat ik verlamd was, omdat ik mijn benen niet meer kon bewegen. In Gasthuisberg in Leuven stelden ze gelukkig ‘slechts’ een gebroken heup vast. Opnieuw huisarrest en ditmaal een pittige revalidatie.”
(Lees verder onder de foto)
The Surgery Ship
“In de lappenmand en languit voor de televisie stootte ik tijdens het zappen op de Australische tv-documentaire The Surgery Ship, over de Africa Mercy in Guinee-Conakry”, vervolgt Stef. “Blinden laten zien, kreupelen laten lopen… Wow, wat een recht-voor-z’n-raapverhaal van hedendaagse helden! Die wilde ik wel helpen en ik werd prompt donateur. Jaren later ontving ik een brief van Mercy Ships op zoek naar vrijwilligers. Ineens realiseerde ik me dat ze aan boord ook heel wat niet-medisch personeel nodig hebben.”
“Was dat niks voor mij? Tenslotte had ik op twintigjarige leeftijd al eens op het punt gestaan om met twee vrienden naar Afrika te trekken om er waterpompen te installeren, toen ik te horen kreeg dat ik vader zou worden en mijn deelname werd afgeblazen. Maar was mijn kennis van het Engels wel toereikend? En zou ik een missie van drie maand aankunnen? Tenslotte was ik nog nooit langer dan tien dagen weg van mijn vrouw, onze kinderen en onze Roemeense straathond Kamiel. En zou mijn werkgever me wel drie maanden onbetaald verlof willen toestaan?”
Nu zou Stef van Ranst meteen voor een maand willen bijtekenen. “Mijn echtgenote Els wil dat ik verzadigd geraak van het gevoel dat ik dankzij Mercy Ships opnieuw ontdekte in mezelf, namelijk dat je emoties moet durven toe te laten in je leven en dat het geloof een mens daadwerkelijk kracht kan geven. Ze hoopt dat ik straks als herboren terugkeer naar huis. Klaar voor een nieuw avontuur aan boord van de Global Mercy? Wie weet.”
