Ann Dessomviele keerde terug naar Sierra Leone: “Alsof mijn hart fluisterde dat mijn verhaal daar nog niet af was”
Na vier intense maanden op het ziekenhuisschip van Mercy Ships in Sierra Leone keerde kinesitherapeute Ann Dessomviele terug naar België. Maar haar missie bleek geen afgesloten verhaal. Eenmaal terug in België merkte ze dat haar hart nog in Sierra Leone lag, bij de kinderen die ze begeleidde. “Het was alsof mijn hart zachtjes fluisterde dat mijn verhaal daar nog niet af was”, vertelt Ann.
Terug thuis, maar niet helemaal
De vier intensieve maanden als kinesitherapeute op het schip in Sierra Leone lieten mij niet los na mijn terugkeer in België. Ik hervatte mijn werk hier, probeerde het gewone leven weer op te nemen, maar diep vanbinnen bleef een onrust knagen. Alsof een deel van mij daar was achtergebleven, tussen de kinderen die ik behandeld had.
Ik had maar enkele van hen echt naar huis zien gaan na hun lange revalidatie. En telkens wanneer ik daaraan dacht, voelde ik een steek. Het was alsof mijn hart zachtjes fluisterde dat mijn verhaal daar nog niet af was.
(Lees verder onder de foto)
Het besluit dat alles veranderde
Na een intensieve vergadering met mijn collega’s en een lang telefoongesprek met Konko — die als daycrewer in rehab op het schip werkte — viel plots alles op zijn plaats. Diezelfde avond kocht ik een vliegticket terug naar Sierra Leone. Op dat moment kwam er rust in mijn hoofd en in mijn hart. Ik wist: ik ga terug naar mijn kinderen. Alleen al die gedachte gaf me een diep geluk.
Op 19 oktober vertrok ik, met pak en zak en een hart vol verwachting, opnieuw richting Sierra Leone. Ik werd met open armen ontvangen door Konko. Het voelde alsof ik nooit was weggeweest.
(Lees verder onder de foto)
Een zoektocht zonder planning, maar met veel hart
Mijn ‘vakantiedagen’ waren niet gepland. Geen agenda, geen schema. Alleen het verlangen om de kinderen die we op het schip behandeld hadden weer te zien. Samen maakten we van elke dag een zoektocht naar hen.
Soms was het moeilijk: we wisten niet precies waar ze woonden, gesprekken via de telefoon liepen moeizaam, aanwijzingen waren vaag. Maar telkens opnieuw vonden we onze weg. En telkens opnieuw vonden we een stukje van ons hart terug bij hen.
(Lees verder onder de foto)
Ontmoetingen die je ziel raken
Geen enkele ontmoeting was dezelfde. Soms zagen we enkel het kind en degene die voor hem of haar zorgde. Soms verbleven we twee dagen bij de familie. En bij één kind werd onze komst zelfs een dorpsfeest.
Maar hoe verschillend elke ontmoeting ook was, één ding hadden ze allemaal gemeen: die eerlijke, oprechte glimlach. Bij het kind én bij ons. De vreugde om elkaar terug te zien was onbeschrijfelijk. Je voelde hoe groot hun dankbaarheid was dat we de moeite deden hen op te zoeken in hun eigen thuis, hun vertrouwde wereld.
En ik… ik voelde me rijk. Rijk omdat ik deze momenten mocht beleven. Rijk omdat ik even deel mocht uitmaken van hun leven.
(Lees verder onder de foto)
Een droom die vorm kreeg
Tijdens deze tocht door het land werd mijn droom steeds realistischer. Hij was geen vaag verlangen meer, maar iets dat vorm kreeg. Ik voelde het in elke vezel van mijn lichaam: ik wil hier echt iets betekenen.
De manier waarop deze mensen leven, raakte me diep. Hun leven is eenvoudig, niet omdat het makkelijk is, maar omdat het puur is. De armoede is schrijnend, soms ondraaglijk om te zien. En toch… wordt ze gedragen door mensen die elke dag opnieuw opstaan en er het beste van proberen te maken. Ieder op zijn eigen manier. Maar altijd met een glimlach.
Dat gaf mij kracht. Het gaf richting.
(Lees verder onder de foto)
Van verlangen naar project
Samen met mijn vrienden besloot ik mijn droom om te zetten in iets tastbaars: een schoolproject. Geen muren alleen, maar toekomst. Geen gebouw alleen, maar kansen.
Konko wil hier mee zijn schouders onder zetten. Hij zal de opvolging van de bouw garanderen en later mee zorgen voor de school, zoals wij ze bedoeld hebben: een plaats waar kinderen kansen krijgen. Waar kinderen die vandaag thuisblijven omdat hun ouders geen schoolgeld kunnen betalen, morgen misschien wél mogen dromen.
Dit is mijn droom. En hier… in Sierra Leone… begon hij te leven.
