Anouska benevole infirmiere

Anouska wou altijd al in Afrika werken

Ik ben Anouska, 31 jaar, en afkomstig uit Knokke Heist. Ik werk momenteel al 10 jaar als verpleegkundige en sinds 1 maand werk ik nu op de intensieve zorgen. Hiervoor ben ik nog steeds in opleiding. Ik ben al 3 keer mee geweest met Mercy Ships als vrijwilliger.

Ik wilde heel graag in Afrika werken, ik ben altijd al gefascineerd geweest door Afrika, ben er een paar keer op reis geweest. Er is heel veel armoede in Afrika, en daarom wou ik er graag gaan werken. Mijn werk als verpleegkundige doe ik ook heel graag, dus ik wou dit kunnen combineren, en zo ben ik op internet beginnen zoeken en toevallig terechtgekomen bij Mercy Ships. Ik nam contact op met Bert van Dijk, vrijwillig voorzitter van Mercy Ships. Hij heeft alles aan mij uitgelegd en 2 maanden later ben ik vertrokken. De eerste keer dat ik dan mee gegaan ben was in 2011 naar Sierra Leone en dat vond ik een fantastische ervaring, ik wou echt niet terug naar huis. Daardoor ben ik ook al verschillende keren geweest. Als het mogelijk zou zijn zou ik hier voor altijd willen blijven, maar ik werk hier als vrijwilliger, wat betekent dat ik zelf mijn vlucht en verblijf moet bekostigen, en daardoor moet ik terug naar België om geld in te zamelen en mezelf te financieren.

Mijn eerste gedachte toen ik het schip zag was: ‘dit is zo gigantisch groot, ik zal hier nooit mijn weg vinden, al die mensen’, maar eens aan boord word je zeer goed opgeleid en ontvangen, de mensen zijn erg vriendelijk, iedereen neemt je mee, overal naar toe, als je iets niet begrijpt, kan je het aan iedereen vragen, je wordt echt goed op je gemak gesteld.

Iedereen heeft hetzelfde doel
Van op de luchthaven begint iedereen al met elkaar te praten omdat iedereen daar voor Mercy Ships komt. Iedereen heeft hetzelfde doel en is heel vriendelijk. Ik voelde mij aan boord ook meteen op mijn gemak, de meisjes begonnen meteen met mij te praten en dat klikte onmiddellijk.

De eerste dag kreeg ik een rondleiding, veiligheidsvoorschriften werden mij uitgelegd, en dan werd ik naar mijn kamer gebracht en mijn kamergenoten waren daar aanwezig en zij hebben mij ook opgevangen en mij onmiddellijk mee rond genomen op het schip. Ik voelde mij helemaal niet alleen en werd zeer goed opgevangen. Die eerste keer waren we met 4 op een kamer, 2 stapelbedden. Aan boord slaap je normaalgezien met 6 personen in 1 kamer, er staan 3 stapelbedden, gescheiden door 1 wand, wij delen alles samen, ook de badkamer, waar 1 douche, 1 toilet en een kleine lavabo staan. Dit alles met 6 meisjes delen vraagt soms wel wat organisatie. Ieder heeft ook een andere functie aan boord. Wij moeten dus vaak ook op andere uren opstaan.

Het is heel mooi om heel de procedure door te maken met de patiënt, van opname tot operatie tot nazorg. Wij zijn zeer nauw betrokken bij de patiënt. Wat voor mij Mercy Ships zo bijzonder maakt is, dat als ik op een zondagavond toe kom, ik op maandagochtend effectief aan het werk kan gaan. Alles is mooi van A tot Z geregeld. Er zijn 20 patiënten in 1 kamer, en je krijgt 4 à 5 patiënten toegewezen, en die kunnen van alle leeftijden zijn. Je geeft de mensen medische zorgen, maar ook emotioneel ondersteun je ze, er is muziek, het is nooit stil.

Er is hier een 40 uren werkweek, je werkt 5 dagen van 8 uur. Vorige keer toen ik aan boord was heb ik vooral gewerkt met vrouwen, die door zwangerschap fistels kregen. Patiënten die aan boord komen herkennen hun verhaal in de andere patiënten die daar zijn, en de eerste keer toen een vrouw mij haar verhaal vertelde ben ik beginnen wenen. Er is ook een psycholoog aan boord die dagelijks met de mensen praat. De meeste patiënten zijn zeer eenzaam omdat ze in hun dorp verstoten of nagekeken worden door hun aandoening. Door het contact met andere patiënten en de liefde en zorg die ze hier krijgen, zie je ze openbloeien. Er is een groot verschil tussen de dag van aankomst, wanneer de mensen wantrouwig en angstig zijn, en de dag van vertrek wanneer je een grote glimlach op hun gezicht ziet. Ze gaan terug in de maatschappij kunnen functioneren, terug aan werk geraken.

Het gevoel van levens te kunnen veranderen
Een ziekenhuis in België voelt meestal ook aan als een hotel, mensen zijn zeer veeleisend, verwachten zeer veel van een verpleegkundige, terwijl de patiënten hier aan boord zo vriendelijk en ongelooflijk dankbaar zijn, ze zouden je alles geven wat ze bezitten, en daarom kom ik zo graag terug naar Afrika, omdat ik in België niet die dankbaarheid voel die ik nodig heb om verder te kunnen. Hier heb je nog echt het gevoel dat je iemand zijn leven volledig kan veranderen, in België niet. Het schip blijft 10 maanden liggen en in die 10 maanden leiden wij ook andere verpleegkundigen en chirurgen op zodat, als wij vertrekken, zij ook ons werk kunnen verderzetten.

Ik heb in België al contact gehad met 2 verpleegkundigen die mij zelf gecontacteerd hadden omdat ze mee wilden met Mercy Ships, en ik heb hen overtuigd met mijn verhalen, en ze zijn allebei afgekomen. Het is voor mij een fantastische ervaring maar ik kom soms moeilijk uit mijn woorden om uit te leggen hoe fantastisch ik het vind. Mercy Ships heeft niet alleen verpleegkundigen nodig, dus als je twijfelt, meld je gewoon aan op onze site, en Mercy Ships zal contact met u opnemen, u krijgt heel veel informatie en zal niet meteen aan boord gaan maar er wordt een zorgvuldige procedure doorgenomen.

Een klein dorp vrijwilligers
Het is dus een ziekenhuisschip, maar eigenlijk is het meer een klein dorp, en het wordt draaiende gehouden door voornamelijk verpleegkundigen en artsen, maar wij moeten ook eten, dus er zijn koks, mensen die opdienen, klusjesmannen, elektriciens, loodgieters enz. Er is ook een school aan boord, dus er zijn ook leerkrachten, er is een winkeltje, er is vanalles aan boord. Er zijn officieren, dekpersoneel, teveel om op te noemen. Wij werken met 30 nationaliteiten aan boord. Dat is zeer leuk om zo veel verschillende culturen te leren kennen, mensen met alle soorten karakters, leeftijden,… Vanaf 18 jaar mag je aan boord komen, en de meeste mensen komen hier ook nog tot na hun pensioen.

Als je niet zeker weet wat je allemaal moet mee nemen is dat geen probleem, aan boord is een winkeltje waar je alles kan kopen vb. zonnecrème, toiletpapier, souvenirs, en zeer belangrijk: magneten. Alles aan boord werkt met magneten, dus als je een foto wil ophangen heb je een magneet nodig.

Rokjes, topjes en airco, geen ideale combinatie
Toen ik dacht ‘ik ga naar Afrika’, dacht ik gewoon enkele rokjes en topjes mee te nemen, maar er is airco aan boord, en ik was daar niet op voorbereid, dus als je komt, neem dan zeker een sweater mee en een lange broek zodat je het toch een beetje warm hebt op het schip.

Ik voel mij veilig aan boord, er is security, en zij beslissen samen met de kapitein of het veilig is om van boord te gaan. Zij werken met codes, en ook als je van boord op stap gaat ben je nooit alleen, altijd in groep. Er hangen borden aan boord waar de actuele situatie wordt op weergegeven, en ook of je voor iets specifiek moet opletten, bijvoorbeeld voor gauwdieven.

Er zijn verschillende computers aan boord, waar je mee op internet kan. Heel af en toe is er ook Wifi beschikbaar, waardoor je via laptop of gsm met het thuisfront contact kan houden. Er zijn ook telefoons aan boord, en je kan een telefoonkaart kopen.

In het begin bel je een tweetal keer per week naar huis, maar naarmate je hier langer bent neemt dat af naar 1 keer per week, 1 keer per maand, en dan zelfs niet meer.