Warrie Blackburn, Managing Director.

Warrie, directeur van de Africa Mercy

Van mijn 44 levensjaren heb ik in totaal de helft doorgebracht bij Mercy Ships. Ik heb veel van wat ik geleerd en ervaren heb te danken aan mijn ouders, leerkrachten, mentors en al mijn lieve vrienden van over de hele wereld die genereus en belangeloos in mij geïnvesteerd hebben en mij hielpen groeien in geloof. Toen ik 20 was en mijn moeder stierf, was dit een ‘wake-up call’ voor mij, waardoor ik mij nog meer ging afzetten tegen een egocentrische gerichte levensstijl.
Op de universiteit koos ik voor een pedagogische opleiding en toen ik in 1994 afstudeerde, bezocht ik het toenmalige schip van Mercy Ships, de Anastasis, die toen de VS aandeed. Ik ben een week aan boord geweest op uitnodiging van vrienden, op dat moment bemanningsleden. Hoewel ik eerlijk gezegd niet van plan was om met Mercy Ships in zee te gaan, koos ik om als vrijwilliger een jaar aan boord te gaan, met het idee dat ik daarna weer naar huis zou gaan om verder te studeren. Maar ik ben er nog steeds … en voel me nu ‘thuis’ op heel veel verschillende plaatsen…
Aan boord van de Anastasis heb ik kunnen reizen en heb ik aan boord gewerkt. Het gaf ook de mogelijkheid om intense vriendschappen op te bouwen met andere bemanningsleden, mensen die zo anders waren dan de mensen die ik leerde kennen in mijn jeugd en op de universiteit. Het was dan ook op de Anastasis dat ik mijn man Brian (paar nummer 157!) heb ontmoet. Ook na ons huwelijk in 1997, bleven we helpen op de Anastasis.

Toen ik me aansloot als bemanningslid op de Anastasis hadden ze geen onderwijzers nodig. Ik heb dan vrijwilligerswerk gedaan en hielp waar nodig. Mijn eerste job was als receptiemedewerker, een echte snelcursus in de cultuur en de organisatie van het schip. Vervolgens werd ik gids bij rondleidingen (de Anastasis spendeerde ongeveer de helft van het jaar aan promotie-activiteiten). Ik begon af te wisselen tussen het publiciteitsbeheer en de rondleidingen, samen met het pastoraal werk in het ziekenhuis (wanneer we op missie waren in Afrika). Ik werd niet alleen geconfronteerd met zeer persoonlijke uitdagingen, maar ook met culturele, management- en organisatorische problemen die ik nooit eerder had meegemaakt.

Toen Brian en ik huwden, wilden we graag samenwerken op het schip en dus werd ik kleuterjuf, dat sloot aan bij mijn oorspronkelijke opleiding. Maar ik voelde mij daar professioneel nog niet klaar voor en na één jaar hebben Brian en ik besloten om als medeverantwoordelijken te werken aan het Mercy Ships-trainingsprogramma. Hier konden we samenwerken, maar dan in een totaal ander verband. We werden tot ver boven onze professionele en persoonlijke comfortzones gepusht, maar als koppel begeleidden we samen studenten bij praktische ervaringen in Afrika.
Uiteindelijk keerde Brian terug naar de Mercy Ships Academy, het schooltje aan boord, en nam ik een administratieve taak op. In de beginjaren op de Anastasis had Brian de wens om een pedagogisch masterdiploma te halen. We hebben dan van 2000 tot 2002 studieverlof genomen, waardoor Brian zich kon wijden aan de studie met betrekking administratie en beheer van de opleidingen aan “derde cultuurkinderen”. Het was voor ons ook een dankbare rustpauze na het drukke leven aan boord.

Na onze terugkeer op de Anastasis werd ik meer betrokken bij het management van het schip, door een jaar als assistent van Dr. Gary Parker te werken, die toen ‘Managing Director’ was. Daarna heb ik drie jaar gewerkt als ‘Director of Operations’. In deze hoedanigheid heb ik de kans gekregen om op een hoger niveau leiderschapsvaardigheden te ontwikkelen en het genoegen te ervaren om te mogen werken met een fantastisch team. Wanneer we nu terugblikken, hebben we alleen maar prachtige herinneringen aan onze ervaringen op de Anastasis.

In januari 2007 werden Brian en ik naar het International Support Center overgeplaatst. We deden dit omdat Brian dan kon verder werken aan de accreditatie van de Academie en we adopteerden in 2008 onze dochtertjes Addison en Alyssa. In 2011, na een vier jaar lange inzet van velen, werd de Mercy Ships Academy, het schooltje aan boord, officieel erkend. Het is zo spannend om te zien hoe ver we in dit gebeuren zijn geraakt en we zijn zeer verheugd over de faciliteiten die ter beschikking zijn voor gezinnen met kinderen, die op het schip werken.

Toen onze dochtertjes klein waren, bleef ik thuis bij hen en werkte ik zoveel ik kon aan speciale projecten. Wanneer ze voor het eerst naar school gingen, ging ik weer actief meewerken en begon dan als Executive Assistant van Donovan Palmer toen hij in 2014 overgeplaatst werd naar Texas.

Het is een enorm voorrecht geweest om in de Executive Office te hebben kunnen werken met Don en Donovan gedurende de afgelopen tien jaar. In deze jaren heb ik meer geleerd over leiderschap en over de dagelijkse werking van het pastoraal gebeuren op een zeer hoog niveau. We hebben hier een geweldig team en ik ben heel dankbaar voor de mogelijkheden die ik heb gekregen om samen met hen te werken, terwijl onze kinderen klein waren.