“Nu ik heel wat werkervaring in België heb, wilde ik me ook inzetten voor de allerarmsten in Afrika.”

Dat ze in december 1994 werd geboren in Oostende, vindt ze spijtig. Niet omdat ze iets heeft tegen de Koningin der Badsteden, maar omdat zij als jongste van vier kinderen in het gezin Impens liever ter wereld was gekomen in Burundi, zoals haar zus en haar twee broers. Of in Antwerpen, de Metropool waarop ze intussen naar eigen zeggen verliefd werd. Toch bracht Katelijne Impens zowat haar hele jeugd door in Afrika: Burundi, Guinee, Haïti, Kameroen.

Haar ouders, papa landbouwingenieur in ontwikkelingsprojecten van de Europese Unie en mama vroedvrouw verpleegster, verhuisden naar Burkina Faso, terwijl dochterlief in Brugge verpleegkunde ging studeren, met een specialisatie in de kindergeneeskunde. Spreekt vanzelf dat Katelijnes stage haar naar het buitenland voerde, Nepal meer bepaald, Boeddha’s geboorteplaats in de Himalaya. Volgde nog een bachelor na bachelor intensieve zorg, een postgraduaat duurzame ontwikkeling (met stage in Nicaragua) en een cursus tropische geneeskunde voor verpleeg- en vroedkundigen. Stond het in de sterren geschreven dat ze op een dag aan de slag zou gaan bij Mercy Ships?

“Ik ken de organisatie inderdaad al sinds mijn prille jaren”, lacht Katelijne, „omdat mama haar jongste spruit graag honderduit vertelde over haar bezoek aan het ziekenhuisschip Anastasis, tot 2007 het vlaggenschip van de organisatie, dat indertijd in Guinee was afgemeerd voor operaties. Ik wilde dat ook wel eens beleven en bleef Mercy Ships al die jaren volgen via sociale media.” Vier jaar intussen werkt Katelijne op de afdeling pediatrische intensieve zorg van ZNA Koningin Paola Kinderziekenhuis in Antwerpen. Al in 2020 voelde ze zich klaar voor het avontuur met Mercy Ships, maar COVID-19 deed haar ruw ontwaken uit die droom. Twee jaar later was het dan toch zover. Om mee te kunnen met de Global Mercy naar Senegal nam ze buitengewoon verlof zonder behoud van wedde. “Zo graag wilde ik het”, zegt ze. “Ik was zelfs bereid ervoor ontslag te nemen.”

Aan boord werd ze meteen ingedeeld in Ward D. “Nooit een andere afdeling gekend”, zegt Katelijne. “Vergelijken met België? De verpleegkundige zorg hier is vergelijkbaar met wat ik gewend ben in Antwerpen. Alleen gaat het hier telkens om unieke operaties van aandoeningen die je bij ons amper ziet. Ook het ritme is hier rustiger dan thuis. Daardoor krijg je meer tijd om je persoonlijk in te laten met je patiënten. Dat heeft ook zo z’n nadelen. Zo deden zich de eerste twee weken van mijn verblijf aan boord flink wat complicaties voor. Een meisje van anderhalf dat werd geopereerd aan een gespleten gehemelte kreeg ernstige ademhalingsproblemen en belandde van de respiratoire afdeling bij ons in intensieve zorg. Het was kantje boord en ik had het er ontzettend moeilijk mee. Uiteindelijk kwam het allemaal goed en vorige week mocht het meisje eindelijk naar huis. Dat was een ontzettend stresserende, maar evenzeer oneindig mooie ervaring.”

Later zien we Katelijne terug op het achterdek. Daar scheppen patiënten dagelijks een luchtje en verbroederen ze met de vrijwilligers die zich in de diverse afdelingen over hen ontfermen. Volwassenen spelen gezelschapsspellen, kinderen leven zich uit op stevige fietsjes en in plastic handwagentjes. Luid aangemoedigd door een stralend meisje in roze kleedje dat zich vastklampt in haar rug, peddelt Katelijne op een veel te kleine driewieler van stuur- naar bakboord en terug, behendig obstakels en mensen ontwijkend. Of ze binnenkort of misschien later wil terugkeren aan boord? “Uiteraard zeg je van wel. Je denkt het ook oprecht. Maar daarnaast is er ook het leven. We zien wel wat zich aandient, maar ik zeg alvast niet nee.”

> Heb jij net als Katelijne zin in een buitengewone ervaring als vrijwilliger bij Mercy Ships? Kijk hoe jij kan helpen.