Patricia Van Hyfte, medisch vrijwilliger bij Mercy Ships
“Hopelijk krijg ik nog de kans om opnieuw te vrijwilligen voor Mercy Ships”
Mercy Ships vaart met volledig operationele ziekenhuisschepen naar de allerarmste patiënten in Afrika. Eenmaal aangekomen, opereren de vrijwillige chirurgen zo snel mogelijk patiënten met levensbedreigende aandoeningen. Ook vrijwilligers uit België – chirurgen, dokters, verpleegkundigen en logistieke medewerkers – gingen al mee aan boord om mensen te helpen. Eén van hen is medisch vrijwilligster Patricia Van Hyfte, verpleegkundige orthopedie op de Global Mercy.
We spreken Patricia aan boord van de Global Mercy, minder dan een maand vóór haar ‘afmonsteren’. “Ik zou me engageren voor zeven weken, maar het worden er uiteindelijk negen. Met dank aan een door mij verkeerdelijk genoteerde datum. Met dank, want ik ben er niet rouwig om”, lacht de 64-jarige verpleegkundige.
(Lees verder onder de foto)
Geïnspireerd door hoogleraar wetenschappen
Geboren in Knokke, woont Patricia Van Hyfte zowat haar hele leven in het Oost-Vlaamse Maldegem. Dat ze verpleegkundige werd, was een lang gekoesterde kinderdroom waarbij een tante met dat “zalige beroep” geen onbelangrijke rol speelde in de verwezenlijking. Na een gestage carrière in ziekenhuizen in Gent, Knokke, Blankenberge en Eeklo ging Patricia op 1 april 2023 met pensioen als coördinator van het Pijncentrum van het AZ Alma Campus Eeklo.
“Op dat ogenblik had ik al mijn aanvraag tot vrijwilligerswerk voor Mercy Ships ingediend, helemaal ondersteboven van het getuigenis van Diane Van Strydonck, rustend hoogleraar wetenschappen aan de Universiteit Antwerpen. Aan de wal sprak iedereen haar aan als ‘professor’, aan boord van de Africa Mercy was ze gewoon ‘maman’ die in de koude keuken groenten en fruit schilde en raspte. Wat een vrouw!”
(Lees verder onder de foto)
Oeganda
Zelf wilde Patricia Van Hyfte “altijd al” naar Afrika, een microbe die ze vermoedelijk te pakken kreeg door de verhalen van een oom die lange tijd in Congo verbleef. “Omdat Mercy Ships ambtelijke molen nu eenmaal niet zo snel maalt, zocht en vond ik in afwachting een andere uitdaging in het donkere continent. Geen maand na mijn pensionering was ik aan de slag als verpleegkundige voor Daktari Project, een kleinschalige organisatie die in 2010 opgericht werd door studenten geneeskunde. Momenteel zijn de oprichters allemaal afgestudeerd en hebben een aantal nieuwe specialisten en specialisten in opleiding de groep vervoegd.”
“Daktari Project verleent steun aan het Kilembe Mines Hospital in het westen van Oeganda. Dit ziekenhuis werd in mei 2020 weggespoeld bij catastrofale overstromingen en de lokale staf was volop bezig aan de wederopbouw. Ik observeerde er de noden van die wederopbouw en stond er in voor gecompliceerde wondzorg. Zo hield ik na mijn pensionering voeling met het werkveld en mijn skills aangescherpt. In november 2023 was ik opnieuw thuis, op 6 januari 2024 zat ik alweer op het vliegtuig.”
(Lees verder onder de foto)
Kinderorthopedie op de Global Mercy
Aan boord van de Global Mercy staat de moeder van drie en grootmoeder van vier in C Ward, de kinderorthopedie. “Ik had een voorkeur voor verpleegkundige op de recovery (PACU), maar met mijn zeventien jaar ervaring als orthopedisch verpleegkundige en mijn bijkomende opleiding in die richting was het gewoon logisch dat ik hier zou belanden. Voor het eerst zijn mijn patiënten kinderen en dat verschilt ontzettend van mijn ervaringen met volwassenen. Bij kinderen ben je veel meer op je qui-vive. Je moet proberen een grimas te lezen, want zoals we in België graag onder verpleegkundigen zegden, heeft een kind met keelpijn altijd buikpijn.”
“Bovendien krijgen we hier veel meer dan in België de kans om ons volledig te wijden aan de verpleegkunde, al was het maar omdat het voeden en verzorgen wordt overgelaten aan de caretakers, de familieleden die onder het bed van de kinderen slapen en dag en nacht aan hun zijde vertoeven. Desalniettemin is het vijf op zeven dagen hard werken. Ter ontspanning ga ik soms op uitstap aan wal – altijd in groep wegens de veiligheid – of ik neem een duik in het zwembad aan boord. En er zijn natuurlijk mijn boeken. Ik lees alles, behalve horrorverhalen.”
(Lees verder onder de foto)
Apetrots
Bieden Mercy Ships en de Global Mercy dan voldoende Afrika voor iemand met Patricia’s hunker naar het zwarte continent? “Ach, dat vind ik wel in Oeganda. Daar vind ik wat ik mis aan boord en omgekeerd. In Oeganda voel ik me door mijn hulp bij de wederopbouw van het ziekenhuis verweven met de plaatselijke gemeenschap, aan boord help ik individuele patiënten. Als je dan van zo’n kind te horen krijgt dat het later zelf wil helpen om Afrika een betere toekomst te geven, dan besef je dat jouw individuele hulp en aandacht uiteindelijk de gemeenschap ten goede zullen komen.”
“Hopelijk krijg ik nog de kans om opnieuw te vrijwilligen voor Mercy Ships. Er is namelijk een leeftijdsbeperking. Ik heb altijd nood aan een uitdaging en hier vind ik de ideale werkvakantie. Ik ben met vakantie én ik doe wat ik het liefst doe, verplegen. Gelukkig is mijn gezin apetrots op wat ik doe.”
