Vrijwilliger Jef Slangen

Verpleegkundige Jef Slangen aan boord van de Global Mercy in Sierra Leone

In oktober 2024 stapte Jef Slangen, een ervaren sterilisatieverpleegkundige, aan boord van de Global Mercy in Sierra Leone. Jef hield een dagboek bij van zijn belevenissen, een mix van culturele indrukken en persoonlijke reflecties. Geïnspireerd door het verhaal van Jef? Ontdek hoe jij kan helpen als medisch vrijwilliger bij Mercy Ships.

13 oktober: een duizelingwekkend welkom

Na een vlotte vlucht land ik in Freetown, Sierra Leone. De overtocht naar het schip is een avontuur op zich: een rit in een kleine ferry en een spectaculaire autorit in het donker, omgeven door een symfonie van honderden claxons. Het voelt alsof ik in een compleet andere wereld ben aangekomen.

16 oktober: een blik op het werk

Mijn werkplek is de centrale sterilisatieafdeling. Daar zorgen we ervoor dat chirurgische instrumenten na gebruik volledig gereinigd en gesteriliseerd worden. Elk instrument moet nauwkeurig worden gecontroleerd en verwerkt, van een ultrasoonbad tot een sterilisator, een proces dat gemiddeld drie uur duurt. Het is een cruciale schakel in de zorgketen: zonder schone instrumenten, geen operaties. Ondanks de strikte protocollen hangt er altijd een ontspannen sfeer, met muziek op de achtergrond en collega’s die luid meezingen.

(Lees verder onder de foto)

Vrijwilliger Jef Slangen

20 oktober: een confrontatie met de realiteit

Een wandeling door Freetown brengt me in de sloppenwijken. De armoede is schrijnend, met hutjes van golfplaten waar de hitte ondraaglijk lijkt. Het voelt surrealistisch om vanaf het schip – een stukje West-Europa op zee – naar het eindeloze Afrikaanse continent te kijken. De verschillen in levensomstandigheden zijn immens. Het bezoek laat me stil achter.

24 oktober: verbinding door muziek

In de patiëntenafdeling hoor ik de kracht van muziek. Patiënten en familieleden zingen uit volle borst gospels en traditionele liederen. De positiviteit en samenhorigheid zijn indrukwekkend, ondanks de zware medische ingrepen die velen hebben ondergaan. Deze momenten tonen de veerkracht van de lokale bevolking.

(Lees verder onder de foto)

Vrijwilliger Jef Slangen

25 oktober: weekendavonturen en geschiedenis

Een vrije dag brengt ons naar Mambo Falls, een waterval hoog in de heuvels. Het pad ernaartoe is steil en uitdagend, maar de koelte van het water maakt alles goed. Later bezoek ik Bunce Island, ooit een slavenverzamelplaats. De vervallen gebouwen vertellen een pijnlijk verhaal over mensonterend onrecht. Het is confronterend om te beseffen hoe de geschiedenis van Europa hier diepe sporen heeft achtergelaten.

30 oktober: impact en hoop

Bij een bezoek aan een werkplaats van Handicap International zie ik hoe kinderen met klompvoeten een nieuw leven krijgen door tijdige operaties en fysiotherapie. Het is ontroerend om te zien hoe dergelijke initiatieven een enorm verschil maken. Hier zie ik de impact van samenwerking en hoop op een betere toekomst.

(Lees verder onder de foto)

Vrijwilliger Jef Slangen

1 november 2024: dagelijks leven en geloof

Het leven aan boord draait niet alleen om werk. De hechte gemeenschap aan boord, vooral Amerikanen en Nederlanders, hecht veel waarde aan geloof. Regelmatige gebedsmomenten zijn ingebed in de dagelijkse routine. Hoewel dit voor mij nieuw is, bewonder ik de toewijding en samenhorigheid die dit met zich meebrengt.

2 november 2024: een bijzonder avontuur

Tijdens een boottocht naar Bunce en Tasso Island breekt de schroef van onze motorboot af. We dobberen onder de brandende zon. Uiteindelijk worden we geholpen door een passerend vissersbootje. Het incident brengt een bescheiden inzicht in de uitdagingen van bootvluchtelingen, al is onze ervaring slechts een fractie van hun harde werkelijkheid.

6 november: mijn eerste Afrikaanse verjaardag

Gisteren kreeg ik al felicitaties, maar de eerste zat eigenlijk verstopt in mijn bagage. Mijn vrouw Hilde had een kaartje tussen mijn kleding gestopt dat ik pas op 6 november mocht openen. En hop… daar sprong een dikke knuffel uit, met een tekst in Krio, de lokale taal: “API BATOLE” – gelukkige verjaardag!

Hier op het schip werd tijdens het avondeten de grote bel geluid en werd er luid geroepen: “It’s Jef’s birthday!” De hele cafetaria zong het bekende verjaardagslied. Een kippenvelmomentje! De kapitein wist me te vertellen dat ik de oudste persoon op het schip was. In de middag vond ik een klein pakketje met snoepjes aan mijn deurklink, samen met een bon om iets te drinken in de (koffie)café. Al bij al een leuke dag! Maar het besef dringt ook door: zaterdag vertrek ik alweer naar huis.

Vrijwilliger Jef Slangen

7 november: de hartverscheurende realiteit

Op een dag, een tijd geleden, begaf een van de Belgische crewleden zich op grote afstand van het schip. Hij is avontuurlijk aangelegd en belandt in het verre binnenland. Daar ziet hij in een dorp een kind met een groot gezwel aan de zijkant van zijn hoofd. Zijn eerste reactie: “Ik moet hier iets doen.”

Na veel overleg met de dorpsoudste mag hij het kind meenemen, samen met de moeder, naar de grote stad. Hoe komt het dat deze mensen niet wisten dat er een wervingscampagne was geweest? Dat ze zich konden melden bij een regionaal verzamelpunt? Simpel: in een dorp zonder stroom en water zijn er geen media. Hoe zouden ze ooit weten dat Mercy Ships gratis behandelingen aanbiedt?

Ze trekken van kliniek naar kliniek om een scan te laten maken van het hoofd van het kind. Uiteindelijk vindt een kliniek die dat wil doen, mits betaling van 250 dollar – betaald door de Belgische vrijwilliger. Het kind wordt onderzocht door een Mercy Ships-arts, die bereid is het tussen het operatieschema te zetten. Alleen moeten de ouders nog toestemming geven.

En dus reizen ze terug naar hun dorp. Daar ontstaat een heftige discussie tussen de dorpsoudste, de gebedsgenezer en anderen. Volgens hun jungle-bijgeloof mogen ze niet ingrijpen, want dan gaan ze in tegen de wil van een hogere macht. Ze weigeren te tekenen. Daarmee wordt het lot van het kind bezegeld. Dat komt binnen… Het kind is een vogel voor de kat. Het doet me denken aan situaties bij ons, zoals geweigerde bloedtransfusies bij kinderen door Jehova’s getuigen. Hartverscheurend.

8 november: amusement

Al enige tijd hebben we een avondamusementsgroepje “gesticht”. We kaarten, spelen Qwirkle, lachen, discussiëren, delen dagervaringen en tips over leuke plekjes: strandjes, stoffenwinkeltjes, bakkerijen… noem maar op. Maar ons groepje wordt kleiner, want mensen vertrekken. En dat zal doorgaan, tot niemand van de oorspronkelijke leden overblijft. Toch denk ik dat er stilaan weer iemand bijkomt, die dan weer iemand anders aanbrengt… en zo gaat het verder.

9 november: einde van mijn avontuur

Uiteindelijk eindigt hier het verhaal. Op deze avond vlieg ik terug van Freetown naar Brussel, opgehaald door een “grote witte vogel”. Enkele sfeerbeelden begeleiden deze laatste dag, een dag vol verwondering, ongeloof en confrontatie – een mengelmoes van emoties.

We hadden een geweldige groep daar. Bedankt aan iedereen! Dat ik dit nog mocht meemaken, ervaar ik als een gunst. En ik eindig met een glimlach en een vrolijke noot.

Bedankt aan allen om mee te volgen!

Jef

> Geïnspireerd door het verhaal van Jef? Kijk hoe ook jij kan helpen als vrijwilliger bij Mercy Ships.

Vrijwilliger Jef Slangen