Verpleegkundige Emma Van Poucke: “Op het ziekenhuisschip voelde ik opnieuw waarom ik verpleegkundige werd”
Verpleegkundige Emma Van Poucke uit Brugge ruilde de intensieve zorgen van AZ Sint-Jan tijdelijk in voor het dek van een varend ziekenhuis: de Africa Mercy van Mercy Ships. Haar verhaal is er een van hoop, dankbaarheid en onuitwisbare ontmoetingen.
Het begon met een zaadje dat al lang geplant was. “Enkele jaren geleden zei mijn tante: ‘Dat zou nog iets voor jou zijn.’ En ze had gelijk”, glimlacht Emma Van Poucke (25). De jonge verpleegkundige uit Brugge werkt al drie jaar op de intensieve zorgen in AZ Sint-Jan, maar voelde dat het tijd was voor een nieuw perspectief. Dat vond ze – letterlijk – aan boord van de Africa Mercy, het ziekenhuisschip van Mercy Ships, waar ze als vrijwillig ICU-verpleegkundige meedraaide in Madagaskar.
(Lees verder onder de foto)
Een andere wereld, een andere aanpak
Het contrast met haar job in België was groot. “Alles gebeurde er nog op papier. In het begin was dat even aanpassen, maar al snel voelde het heel natuurlijk aan. En de omgang met patiënten… dat is moeilijk in woorden te vatten”, vertelt Emma. “We dansten en zongen met patiënten, we kleurden samen tijdens rustige momenten. Zoiets is in België haast ondenkbaar.”
Ze werkte voornamelijk op Ward D (de afdeling voor maxillofaciale chirurgie, red.). Maar als er een patiënt op de intensieve zorg lag, nam zij de zorg op zich. Elke werkdag stond in het teken van menselijke nabijheid. “Kleine handelingen maakten een groot verschil. De lach op hun gezicht gaf me meteen een voldaan gevoel.”
“Ik heb gedanst en gezongen met patiënten. In België kan ik me dat niet voorstellen.”
(Lees verder onder de foto)
Verhalen die bijblijven
Een van de meest aangrijpende momenten was het verhaal van een man met een grote tumor aan zijn kaak. “Hij onderging zijn behandeling zonder klagen. Achteraf bleek dat hij amper had begrepen wat er precies aan de hand was. Toch vertrouwde hij ons volledig. Zo’n houding, dat raakte me diep.”
Ook het achtjarige meisje met wie ze spontaan een band opbouwde, blijft haar bij. “We konden het niet uitleggen, maar er was een klik. Toen ik haar de volgende dag niet meer mocht verzorgen, vroeg ze naar me. Ze wilde een foto met mij – en ik ben zo blij dat ik die herinnering nu heb.”
(Lees verder onder de foto)
Meer dan zorg alleen
Naast de medische zorg vormde het contact met de lokale bevolking en de daycrew – medewerkers uit Madagaskar zelf – een essentieel onderdeel van Emma’s ervaring. “Hun dankbaarheid, hun energie, hun lach… Ze waren mijn collega’s, maar ook mijn leermeesters.”
Ook het leven aan boord bracht nieuwe inzichten. “Elke vrijwilliger gaf zich voor de volle 100%. Dat zorgde voor een heel fijne sfeer. Voor het eerst in mijn carrière werkte ik in een omgeving waar niets te veel gevraagd was.”
Een nieuwe Emma
De Emma die terugkeerde naar België is niet dezelfde als de Emma die vertrok. “Ik heb kanten van mezelf opnieuw ontdekt. Ik zing of dans niet vaak thuis, maar aan boord haalde ik er zoveel plezier uit. Ik ben zachter geworden, dankbaarder.”
Ze ontdekte ook iets fundamenteels: “Je hebt echt niet veel nodig om gelukkig te zijn. Maar als je omringd bent door de juiste mensen, kan je de beste versie van jezelf zijn.”
(Lees verder onder de foto)
De toekomst lonkt
Emma blikt intussen vooruit op haar volgende avontuur aan boord. “Ik ben al aan het kijken om terug te gaan, liefst voor een langere periode. Ik vertrek zo snel mogelijk opnieuw naar de Africa Mercy.”
Ze hoopt dat meer mensen dezelfde sprong durven maken. “Iedereen kan zijn steentje bijdragen, of je nu verpleegkundige bent, kok, technieker of bakker. En aan de donateurs wil ik zeggen: dankzij jullie kunnen wij onze droom waarmaken. Dankjewel.”
